‘Ey kan içici kargalar!’

Yukarıdaki başlık benim değil! Tevfik Fikret’in bir dizesi... “Tarih-i Kadim” şiirinden... Milleti aşağılayan, aptal yerine koyan, o kin, nefret, öfke kusan suratları izledikçe... Doymak bilmez ağızlardan “Be ahlaksız, be namussuz, be adi”... “Edepsiz, kemiksiz, ciğersiz” gibi küfürleri duydukça... Bilim insanı ya da herhangi biri, gerçekleri söylüyor, hükümeti eleştiriyor diye gözaltına alındıkça... İstifa etmek sorumluluk almaktansa helallik isteyenleri izledikçe “Tarih-i Kadim” şiirindeki o iki dize gelip içime yerleşiyor: 

'Neredeyiz' sergisi Maçka Sanat'ta depremden önce açıldı: Sanatçılardan müthiş öngörü

İnanılır gibi değil... Bu sergi Maçka Sanat Galerisi’nde 31 Ocak’ta açılmış! Depremden 6 gün önce! Kente ilişkin bir sorgulama sergisi... Nasıl bir öngörüdür bu! Sanatçıların ve sanatla içli dışlı olan küratörlerin, politikacılardan katbekat öngörülü olduklarını bilirdim ama, bu kadarı... 

Onlar dayanışmaya düşman!

“Onlar ümidin düşmanıdır, sevgilim, / akar suyun / meyve çağında ağacın, / serip gelişen hayatın düşmanı. / Çünkü ölüm vurdu damgasını alınlarına: / - çürüyen diş, dökülen et-, bir daha geri dönmemek üzere yıkılıp gidecekler...”

Nâzım Hikmet’in “Düşman” şiiri aklımdan çıkmıyor şu günlerde... 

2023 PEN Duygu Asena Ödülü

2023 PEN Duygu Asena Ödülü bu yıl üç isme verilecek:

Gülseren Onanç, Pınar Selek, Haluk Levent.

Tek dileğim: Hesap sormak!

Küçük Seher’i anımsıyorum. Seher, o günden beri susuyordu. Hep susuyordu. “O gün” dediğim 1999 yılının 17 Ağustos günüydü. Marmara depremi...

Günler geceler boyu yöredeydim. Değirmendere’de, Kırklareli 65. Piyade Tugayı’nın Cumhuriyet Mahallesi’nde kurduğu çadırlarda tanıdım onu. Çok uzun susuşlardan sonra, kucağıma tırmanıp, başını göğsüme dayadıktan sonra, konuşmaya başlamış, şöyle demişti: “Ben o günden beri hep çok korkuyordum. Hele geceleri... Uyursam, gözlerimi kaparsam, yine sallanırız, yine her şey yıkılır, yine herkes ölür diye korkuyordum. Ama şimdi...” 

Tek dileğim: Hesap sormak!

Küçük Seher’i anımsıyorum. Seher, o günden beri susuyordu. Hep susuyordu. “O gün” dediğim 1999 yılının 17 Ağustos günüydü. Marmara depremi...

Günler geceler boyu yöredeydim. Değirmendere’de, Kırklareli 65. Piyade Tugayı’nın Cumhuriyet Mahallesi’nde kurduğu çadırlarda tanıdım onu. Çok uzun susuşlardan sonra, kucağıma tırmanıp, başını göğsüme dayadıktan sonra, konuşmaya başlamış, şöyle demişti: “Ben o günden beri hep çok korkuyordum. Hele geceleri... Uyursam, gözlerimi kaparsam, yine sallanırız, yine her şey yıkılır, yine herkes ölür diye korkuyordum. Ama şimdi...” 

Sanatı da kurban etmeyin!

Evet, kahroluyoruz. Evet, içimiz yanıyor. Evet, kan ağlıyoruz. 

Ancak ekran başında ağlayarak, sadece şikâyet ederek ya da duyduğumuz haberleri tekrar tekrar “Facebook”ta paylaşmayı marifet sanarak yaraları sarabileceğimizi sanıyorsanız yanılıyorsunuz!

Deprem devam ediyor... Katliam da...

Depremden 4 gün, 5 gün sonra bile enkaz altından sağ çıkarılanlar olduğuna göre... Aklı kıt olan insan bile şu soruları sormaktan geri kalmıyor: 

Acı ve Öfke

Acılıyız, öfkeliyiz.

Enkaz altından gelen sesler, yardım dileyen çığlıklar depremin üçüncü günü de dördüncü günü de hâlâ geliyorsa ve kimi bölgelere hâlâ en ufak bir yardım ulaşamıyorsa...

Dansta ve aşkta sınır yok

Monte Carlo Balesi, klasik baleye çağdaş dokunuşlar, yorumlar getiren; mükemmelliğini çoktan kanıtlamış, dünyanın sayılı topluluklarından biri. Yıllardır yaratıcı ve çarpıcı koreografileriyle topluluğa birkaç sınıf atlatan yöneticisi Jean Christophe Maillot’nun önderliğinde harikalar yaratmaya ve dünyayı dolaşmaya devam ediyor. Bundan beş yıl önce İstanbul’da “Kuğu Gölü”ne nazire sundukları “GÖL” ve hırçın kuğular, unutulur gibi değildi!