Veda töreni ve savaşa hayır...

Canım kardesim Genco Erkal’ın Muhsin Ertuğrul Tiyatrosu’nda düzenlenen veda töreninde İstanbul’da değildim. Hazırlıkları adım adım biliyordum ancak töreni canlı yayın yapan organlardan izledim ve o törenin her ama her saniyesinin birbirinden önemli anlar içerdiğine tanıklık ettim... O müthiş izdihamı, o sonsuz sevgi ve saygı selini gördüm...

Canım kardeşim Genco Erkal

Taksim Meydanı’nı 10 bin, 10 beş bin kişi doldurmuşuz. Gözlerimiz onda. Yüreğimiz onda. Sesi hepimizin içine, ta en derinine ulaşıyor; o sese katılmamak olanaksız. İnanıyoruz: Hava kurşun gibi ağır olsa da kurşun eriteceğiz. İnanıyoruz, yanmak zorunda kalsak da karanlığa geçit vermeyeceğiz. İnanıyoruz, ülkemdeki karanlığı da biz, evet biz, aydınlığa dönüştüreceğiz.

Tutsak anası

Sevgili okurlar, 

Bir hafta içinde çok değerli üç kültür ve sanat insanımızı, üç yazarımızı sonsuzluğa uğurladık. Türk edebiyatının, Türkçemizin mihenk taşlarından Ferit Edgü; bilim ile sanat arasında muhteşem köprüler kuran Erhan Karaesmen ve şair, romancı, felsefeci hocamız Afşar Timuçin bundan böyle bize bıraktıkları etkiler, birikimler ve eserleriyle yaşayacaklar. Ailelerine, yakınlarına, sevenlerine, okurlarına sabırlar diliyorum. 

Çok söylendi ama doğru: Bir dönem bitti. 

Murathan Mungan: Geçmişten geleceğe

Murathan Mungan’ı ben önce tiyatro oyunlarından tanıdım. “Mahmud ile Yezida” ve hemen ardından gelen “Taziye” oyununa hayran oldum. Sonra öykülerine, sonra şiirlerine, sonra yazdığı her şeye. Yıllar yılları kovalarken onun çalışkanlığı, üretkenliği, ustalığı çoğaldıkça çoğaldı. Hiçbir kitabını kaçırmaz oldum. Sadece kendi yazdıkları değil, Metis Yayınları’ndan çıkan Murathan Mungan’ın seçki kitapları da birçok okur gibi benim de önümde nice ufuklar açtı. Görüş alanımı genişletti, çoğalttı, yoğunlaştırdı.

Gazze’ye bombalar yağarken...

“Ölüm, adın kalleş olsun!” Kimi zaman bir şiirin tek bir dizesi, içinizdeki fırtınayı dışa vurmaya, söndüğünü sandığınız tüm volkanları yeniden tutuşturmaya yetiyor.

“Ölüm, adın kalleş olsun!” böyle dizelerden biridir. Enver Gökçe, gerçi genç yaşta kanserden ölen Saffet Hoca (Dil Tarih’te İngilizce öğretmeni Saffet Korkut) için yazmıştı o dizeyi. Ama yine de... Anımsatayım:

“Gâvur Müslüman demezdi/ Kendisi için bir şey istemezdi/ Yatak ölümü beklemezdi/ Gitti vadesiz, gencecikken/ Yiğitken, güzelken, incecikken// Ölüm, adın kalleş olsun!”

Tiyatro dünyasından...

Yine bir bulutlarda uçuyoruz, bir dipsiz kuyulara yuvarlanıp duruyoruz. 

Önce keyifli olaydan başlamalıyım: Enka Sanat’ın sunduğu sanatçı belgesellerine bir yenisi eklendi. Yönetmenliğini ve kurgusunu başarılı belgeselcimiz Selçuk Metin’in yaptığı “Anlatamadan Yapamam”. Daha önce Genco Erkal, Haldun Dormen, Haldun Taner, Metin Akpınar ve Leyla Gencerbelgesellerine imza atmış olan Selçuk Metin, bu kez Işıl Kasapoğlu’na odaklanıyor. 

Gözümüz Samandağ’da...

Ben bildim bileli kadınların, kazanılmış haklarını savunmak için verdikleri mücadele hiç bitmedi bitmeyecek. Bizde de dünyanın her yerinde de... Bakınız: Bir gecede ansızın çıkıverdiğimiz İstanbul Sözleşmesi’ne yeniden kavuşabilme çabası. Bakınız: Kadının kendi soyadını kullanabilme hakkı için verilen mücadele vb.

‘Ölmek’ ve ‘yaşamak’ arasında...

Kimi zaman “Ölmek istiyorum” diye haykırırken buluyorum kendimi: Örneğin: Eğitim cemaatlere, Ensar Vakfı’na, Taliban düşüncesine teslim edilip gençlerin geleceği yok edildiğinde... Kayyumlu Boğaziçi Üniversitesi’nde yaşananları izlediğimde... Katillerin korunup Osman Kavala’nın yeniden yargılama isteği reddedildiğinde; tek delil olmadan Gezi tutukluları hâlâ zindanda tutulduğunda... Medeni Kanun’da kadınların kazanılmış hakları teker teker yok edilirken (Neymiş, sadece kızlık soyadı kullanılırsa aile bütünlüğü bozulurmuş!) Senenin ilk altı ayında 205 kadın katledilirken ve 117 kadın da “şüpheli” ölü bulunmuşken... Gazeteciler tehdit edilirken... Kısaca ülkemin geleceği karartılırken ben ölmek istiyorum!

Güzin Dino’nun mezarı kurtarılmalı...

Başlıktaki şu üç sözcük, 22 Haziran günü, sevgili arkadaşım yazar Erendiz Atasü’den aldığım bir mektupla hayatıma girdi. Ve o andan sonra beni Kafka romanlarına taş çıkartacak kaotik bir labirente fırlattı. Kahroldum, yaralandım, vefasızlığın, vicdansızlığın böylesi görülmemiştir dedim, ağladım, güldüm, şaştım, inanamadım, yardım isteyince de müthiş bir dayanışma ağıyla sarıldım.

Şimdi bunu en kısa ve özlü biçimde siz okurlarla paylaşmak istiyorum.

Savaştayız! Hangi savaş bu?

Temmuzun ilk haftası geldiğinde, içimde kapanmaz bir yara, yeniden yeniden kanamaya başlar. 

Ortaçağda değildi. 2 Temmuz 1993 günüydü. Henüz İslam dünyasından, Arap yarım adasından, Afganistan, Pakistan ve dünyadaki çatışmalı bölgelerden 10 milyon kaçak savaşçı ülkemize yerleşmeden önceydi.