Kafkaesk dünyamız

Dünyada ve ülkemizde yaşadığımız gerçekler karşısında, Franz Kafka hayatta olsaydı, kim bilir daha kaç “Dava”, kaç “Dönüşüm”, kaç “Amerika” yazardı? O ünlü karamsar günlüklerine, “Acılar dışında, hiçbir şeye gücüm yok” yerine; “Artık acılara bile gücüm yok” der miydi? “Babaya Mektup” kitabına, “Başka Despotlara Mektup” serisini ekler miydi? Yolu buralara düşseydi belki de “Şato” yerine “Saray” adlı kitabı yazar mıydı?

19 Mayıs... Festival... Bienal

1919 yılı mayısının 19’uncu günü Samsun’a çıktım. Ülkenin genel durumu ve görünüşü şöyledir” diye başlar Mustafa Kemal Atatürk’ün dev eseri Nutuk... Sonra, “Ya istiklal ya ölüm” ve Milli Mücadele. Vatanın bağımsızlığı. Sonra daha da amansız bir mücadele. Gericiliğe, karanlığa, cehalete, yobazlığa karşı... 19 Mayıs’la başlayan, bir mucizenin ilk adımlarıydı.

Mardin'le daha uzaklara...

Bu sözler şair dostum Refik Durbaş’ın. 6. Mardin Bienali’nde bir sergiden ötekine, in merdiven, çık merdiven koşarken bu sözler yüreğimdeydi. İnsan seli sokaklarında Arapça, Kürtçe, Türkçe sözcüklerin uğultusu, taşın ve rüzgârın büyüsüne karışırken “Mardin, aşkın ve taşın şiiri” diyen şair Murathan Mungan’la kucaklaşmak çok güzeldi. Yalnız İstanbul’dan değil, tüm çevreden millet akın etmiş. Burada tüneller yeryüzüne uzanıyor, çıkmaz sokaklar gökyüzüne açılıyor. Yaşasın damların, terasların hükümranlığı...

'Yedi Yahudi Çocuk', Deniz Türkali'nin performansıyla Tatavla Sahne'de: Çocuklara şiddeti anlatabilmek...

Oyunu izlediğimden beri o sözcükler, o ses aklımdan gitmiyor. “O küçük kıza oyun olduğunu söyleyin. Ona ciddi olduğunu söyleyin. Ama onu korkutmayın. Küçük kıza onu öldüreceklerini söylemeyin.”

Nice 100 yıllara

Gazetemizin 100. yaşını kutladığımız şu günlerde heyecanımız da coşkumuz da dorukta. İtiraf etmeli, 100. yıl kutlama törenlerine emeği geçenlerin yorgunluğu da öyle. Çünkü her şey imece usulü, gönüllülükle gerçekleştirildi. Emek verenlere, katkıda bulunanlara sonsuz teşekkürler.

Cumhuriyet kültürdür

7 Mayıs 1924 tarihinde Cumhuriyet gazetesinin
ilk sayısı çıktığında Türkiye Cumhuriyeti yeni kurulmuş, devrimler peşinde koşan, devrimleri hayata geçirmek
için seferber olmuş bir
ülkeydi. Amansız savaşlardan
yeni çıkmıştı.

Dans hayattır

İstanbul muhteşem, İstanbul olağanüstü. AKM’de bugüne dek yaşadığım en görkemli prodüksiyona tanık oldum... Yaşasın! Kentin her köşesi yeni bir festivale “İstanbul Dans Günleri”ne kavuştu. Bu büyülü kentte insan nereye yetişeceğini şaşırıyor! Hayır, hayır, bu yazıyı yazmaya koyulduğum anlarda (dün) İstanbul korkunç! İstanbul felaket! 45 bin polisle İstanbul ablukaya alınmış! Polisin uyguladığı şiddetle, copla, tankla, yere yatırdıklarına ters kelepçe uygulamakla, 1 Mayıs işkencesi yaşatılıyor millete! Tarihi su kemerleri, alanlar, polis duvarlarıyla örülmüş! Unutmayın bu görüntüleri! İşte giderayak hükümetin “Yeni Türkiye’si”! (Zeynep kendine gel! Haleti ruhiyeyi bırak, sadede gel! Baştan başlıyorum :) 

Kaburga sohbetleri

Çevremizi, içimizi dışımızı, “omurgasızlar” sarmışken ben bir kaburgamı kırmışım lafı mı olur!

Şu son 15 gündür bana, “Kaburganı kırmışsın, geçmiş olsun” diyenlere şu yukarıdaki tümceyle yanıt veriyorum. (Bu arada her geçmiş olsun diyen kendi kaburga kırığını anlatıyor. Toplasanız ciltler dolar!)

“Omurgasızlar” dediğim, anladınız elbet, dönekler, çarkıfelekler, fırıldaklar, saray soytarıları, “evet efendim, sepet efendim”ciler ve daha neler neler...

‘Bir İstanbul Üçlemesi’ ve ‘Bazen / Hep / Birlikte’ film festivalinde gösterimde: Yaşasın sinema!

En kısadan söyleyeyim: Bayram akşamlarının birinde muhteşem bir doğada, çocuklar ve torunlar arasında, gökyüzündeki yıldızlara uzanırken ayağım yerden kesiliverdi ve düştüm. Sonuç: Kaburgamı kırdım. O gün bugün yazılara ara vermek zorunda kaldım. Doktor Ezgi Cesur’a kendimi teslim etmişken şart koştuğu “dinlenme” kuralını iki kez bozdum. 43. İstanbul Film Festivali (IKSV) beni baştan çıkardı. İyi ki de çıkarmış! 

Bugün bayram! Sevinmek bedava!

Çocukken İzmir’de sokakta oynamanın tadını sonuna dek çıkarmış bir kuşaktan geliyorum ben... Mustabey’de, Gül Sokak bizim egemenliğimizdeydi. Biz dediğim, Küçük Ayşe, Büyük Ayşe, Mirella, Nazan, Ömür, Evelyn, Gabi, Turgut, Barbaros, Aydın, Stanley, Fahri, Enis... Sokağın bir ucundan ötekine fırlatılan “yakan top”, tüm mahalleyi kapsayan saklambaç, bir tekmeyle havalanan muço... (Bilmeyenlere: muço, boş konserve kutusu demek!)