Gözümüz Samandağ’da...

Ben bildim bileli kadınların, kazanılmış haklarını savunmak için verdikleri mücadele hiç bitmedi bitmeyecek. Bizde de dünyanın her yerinde de... Bakınız: Bir gecede ansızın çıkıverdiğimiz İstanbul Sözleşmesi’ne yeniden kavuşabilme çabası. Bakınız: Kadının kendi soyadını kullanabilme hakkı için verilen mücadele vb.

‘Ölmek’ ve ‘yaşamak’ arasında...

Kimi zaman “Ölmek istiyorum” diye haykırırken buluyorum kendimi: Örneğin: Eğitim cemaatlere, Ensar Vakfı’na, Taliban düşüncesine teslim edilip gençlerin geleceği yok edildiğinde... Kayyumlu Boğaziçi Üniversitesi’nde yaşananları izlediğimde... Katillerin korunup Osman Kavala’nın yeniden yargılama isteği reddedildiğinde; tek delil olmadan Gezi tutukluları hâlâ zindanda tutulduğunda... Medeni Kanun’da kadınların kazanılmış hakları teker teker yok edilirken (Neymiş, sadece kızlık soyadı kullanılırsa aile bütünlüğü bozulurmuş!) Senenin ilk altı ayında 205 kadın katledilirken ve 117 kadın da “şüpheli” ölü bulunmuşken... Gazeteciler tehdit edilirken... Kısaca ülkemin geleceği karartılırken ben ölmek istiyorum!

Güzin Dino’nun mezarı kurtarılmalı...

Başlıktaki şu üç sözcük, 22 Haziran günü, sevgili arkadaşım yazar Erendiz Atasü’den aldığım bir mektupla hayatıma girdi. Ve o andan sonra beni Kafka romanlarına taş çıkartacak kaotik bir labirente fırlattı. Kahroldum, yaralandım, vefasızlığın, vicdansızlığın böylesi görülmemiştir dedim, ağladım, güldüm, şaştım, inanamadım, yardım isteyince de müthiş bir dayanışma ağıyla sarıldım.

Şimdi bunu en kısa ve özlü biçimde siz okurlarla paylaşmak istiyorum.

Savaştayız! Hangi savaş bu?

Temmuzun ilk haftası geldiğinde, içimde kapanmaz bir yara, yeniden yeniden kanamaya başlar. 

Ortaçağda değildi. 2 Temmuz 1993 günüydü. Henüz İslam dünyasından, Arap yarım adasından, Afganistan, Pakistan ve dünyadaki çatışmalı bölgelerden 10 milyon kaçak savaşçı ülkemize yerleşmeden önceydi. 

Alternatif Nobelciler buluşması

Cennet vatanın en güzel köşelerinden birindeyim. Sata sata, doğasıyla kavga ede ede bitiremediğimiz; betona boğarak, madenlerini insan sağlına en zararlı biçimde tüketerek, ırzına yine de geçemediğimiz bir coğrafyadayım. Kuzeyimde Kazdağları, görkemli İda, güneyimde Ayvalık, karşımda Midilli Adası, ayaklarımın dibinde Ege suları, başımın üzerinde boyumun on katına ulaşmış Akdeniz bitki örtüsüyle kaplı bir botanik bahçedeyim.

Bayram mı demiştiniz?

Bayram bitti. Bayramın kan, şiddet, baskı, tehdit, zulüm sarmalı değil de bayram gibi olması dileği ve umudu bitmek bilmedi. 

Şu yazıyı yazdığım sırada resmi açıklamaya göre bayram tatilinin ilk yedi gününde trafik kazalarında ölenlerin sayısı 62. Tatile çıkmak ölmek demek olmamalı. 8 bin 690 kişi de yaralandı. Resmi olmayan sayıları artık siz düşünün.

Bugün sizlere bir gazeteci olarak aldığım tuhaf okur mektuplarından söz edecektim. Ancak kimi meslektaşlarım öyle tehditlerle karşı karşıya, kimi gerçekleri araştırıp ortaya çıkardıkları için öyle büyük risk alıyorlar ki onlara saygımdan bundan vazgeçtim. 

Güzel bayramlar...

Son günlerde dilime Athena’nın bir şarkısı dolandı, bir türlü beni terk etmiyor! Adı “Dön Baba Dön”. Bir zamanlar çoook ünlüydü. Ortalıkta dönek falan yok da nereden takıldım hiçbir fikrim yok.

Yaşamak ne ola ki?

Önce “Bayram ne ola ki” sorusuna bakalım. En kısadan yanıt vermem gerekirse bayram sadece ve sadece sevdiklerine sarılabilmek, onlarla kucaklaşmak olabilir.

Joan Baez’den şiirler...

Müzisyen, şarkıcı, besteci, söz yazarı, 1960’lara, 70’lere, 80’lere damgasını vurmuş protest ve folk sanatçısı, aktivist, barış eylemcisi, insan hakları ve eşitlik mücadelesinde öncü ve de arkadaşım Joan Baez...

Ortaya karışık

Orada bir kız çocuğu, din dersi hocası sınıfa girdiği an sınıf penceresini açıyor ve kendini boşluğa bırakıyor. Gökyüzüne, bulutlara doğru kanat çırpacağına aşağıya betona çakılıyor. Ankara Keçiören’de Katip Çelebi Lisesi’nde yaşanıyor olay. 10. sınıf öğrencisi E., onuruyla nasıl oynandığını, gördüğü şiddeti, baskıyı artık anlatamaz çünkü o öldü. Arkadaşlarıyla “Erik Dalı”yla dans ettiği bir videoyu sosyal medyada paylaşmıştı. Sırf bu yüzdendi, “din kültürü” öğretmeninin baskı ve tehditleri.