Tiyatro ve öteki

Sevgili okurlar, sonbahar geldi, okullar açıldı, benim de deniz mevsimim geldi. Senelik iznimi kullanmak üzere kısa bir tatil yapacağım. Ama önce iki haber:

Kötülüğün kaynağı politiktir

8 yaşındaki Narin’in çuvala tıkılmış çocuk bedeninin bulunması bekleniyormuş yayın yasağının kalkması için! O günden beri herkes her şeyi söylüyor.

Erdoğan bile “sorumluların bulunması için takipçi olacaklarını” söyledi. Elbet hiç kuşkunuz olmasın, mutlak olacaklardır! Belki de sorumluları bulmayı Ensar Vakfı’na, şu ya da bu cemaate bırakırlar. 

Müjdat Gezen ve adalet

Twitter, yeni adıyla X’te dolaşan Deniz Gezmiş’in harika bir fotoğrafı var: Mahkeme salonunda dolu dolu gülüyor. Hâkim soruyor: “Neye gülüyorsun?” Deniz Gezmiş yanıtlıyor: “Duvarda adalet yazıyor, ona gülüyorum.”

Dünya Barış Günü’nde Kardeş Türküler Maçka Demokrasi Parkı’ndaydı: Ben değil biz...

Ne çok ihtiyacımız varmış “Ben, ben ben” diye başlayan tümcelerden kaçmaya! “Beeennn!” diye kükreyişlerden uzaklaşmaya! “Şahsım”la yatıp kalkmaktan, “Ya bendensin ya düşmansın” düsturundan, “Ya bana biat edersin ya da defolup gidersin” söyleminden nasıl da iğrenir olmuşuz! 

Nicedir unutmuştuk “biz” olmayı. Öyle ya bu ülke 20 yıldır ayrımcılıktan beslenen bir iktidar tarafından yönetiliyor. Kendisine benzemeyen, onun gibi düşünmeyene, davranmayana “düşman”, en ufak bir eleştiride bulunana “vatan haini” gözüyle bakan bir zihniyet, “ötekileştirdiklerine” yaşam hakkı tanımak istemiyor. Ardından gelsin trollerin tehdit ve baskı seferberliği; gelsin gözaltılar, tutuklamalar; gelsin siyasal yargı kararları ve gelsin yok edilmeye çalışılan hayatlar... 

Türkan Saylan’a mektup

Sevgili Türkan Saylan, 30 Ağustos Zafer Bayramı’nı kutladığımız gün, benim aklım, kalbim hep sizinleydi.

Atatürk sevgi, saygı ve minnetinin her zamankinden daha çok hissedildiği, o gün, İstanbul Arnavutköy’de yaşadığınız sokağa adınız verildi. Kararı elbet daha önce alınmıştı, biliyorduk. Ama resmi tören 30 Ağustos’ta, sizin o geleceğe umutla bakan pırıl pırıl gözlerinizin ışıdığı dev afiş ve Türk bayrakları arasında yapıldı. 

Temamız iyileşmek

“Ben, Kommagene Kralı Antiochos Theos, bu kutsal alanın inşasını tanrıların ve atalarımın şerefine yaptırdım. Her yıl doğum günümde ve tahta çıkış günümde, bu kutsal alanda büyük kutlamalar yapılmasını buyuruyorum.”Nemrut Dağı’ndaki mezar yazıtlarında yazıyor bu sözler. 1987’de UNESCO Dünya Mirası Listesi’ne giren Nemrut Dağı anıt mezarına ilk tırmanışım değil bu. 70’li yıllarda katır sırtında, 80’lerde ise dağın eteklerine dek asfalt yoldan ilerlemiştim. Ancak önceki hafta sonu sabaha karşı dörtte aynı dağa tırmanırken “Ben görmeyeli, Nemrut Dağı daha da yükselmiş ya da ben daha da küçülmüşüm” demekten kendimi alamadım. Bu yaşta tırmanmak zorundaydım çünkü Kommagene Bienali’nin davetlileri arasındaydım! 

İlhan Çomak’a özgürlük

Kim ki bu ülkede işkence yoktur diyorsa yalan söylüyor. Kim ki bu ülkede hak, hukuk, adalet vardır diyorsa o da yalan söylüyor. Evet, bu kadar net, açık seçik ve kesin söylüyorum bu iki tümceyi. Müneccim değilim, gökten vahiy de inmedi. Gerçekleri, yaşanmakta olanı, hapishaneleri, duruşmaları, suçlamaları izliyorum, görüyorum, farkındayım. Hepsi bu! 

Genco Erkal’a borcumuz

Genco Erkal’ı sonsuzluğa uğurladık. Birçoğunuz gibi ben de onun yokluğunu omuz başımda kesik bir kol gibi hissetmekteyim. Ancak bu duygunun rehavetine kapılmaktansa şimdiden Genco Erkal’a gönül borcumuzu nasıl ödeyeceğimizi düşünmek zorundayız. 

Onlar ölürken

Sevgili okurlar, kendime “Yaz, ha bire yaz, yine yaz... Bu gidişle yaz bitecek, en iyisi yaz bitmeden biraz izin alayım” diyordum ki... Üç gün önce sevgili meslektaşım Nazım Alpman’ın “Türkiye’nin ‘sintinesinde’ vaziyeti umumiye!” başlıklı yazısını okudum. Ve aklımdan geçen düşünceler için kendimi ayıpladım. Bir yanda benim ülkemde insanlar “kuyu tipi” hapislerde ölüme terk edilmişken ben hâlâ nasıl tatil düşünebilirdim ki?

Ayvalık Müzik Akademisi mucizesi

Onlardan ne zaman söz edecek olsam, aklıma ve yüreğime yerleşen ilk sözcük hep bu oluyor: “Mucize!” 

Onlar dediğim AIMA. Yani Ayvalık Uluslararası Müzik Akademisi. Bu sayfanın okurları anımsayacaktır. Ama yeni ya da genç okurlar için bir ön bilgi vermeliyim: Bu “mucize” önceleri Filiz Ali’nin hayaliydi.(1998’di). Sayısız insan el verdi. Usta müzisyenler, İdil Biret, Ayla Erduran, Suna Kan seferber oldu. Ayvalık’la gönül bağı olan; Filiz Ali’ye inanıp güvenenlerin katkısı, desteği, ilgisi, müziğin gücüne duyulan inançla bütünleşince ortaya bu mucize çıktı. AIMA kuruldu. Ustalık sınıflarını, ustaların ustaları üstlendi. O gün bugün 1000’i aşkın yetenekli genç sanatçıya, ufuklarını genişletmek olanağı sunuldu.

Ustalık sınıflarıyla yetinilmedi. AIMA’ya katılmış genç müzisyenlerden 20’si seçilerek AIMA Festival Orkestrası kuruldu (2013). Sadece Ayvalık’ta değil, Ayvalık dışında da konserler verdiler. Bununla da yetinmediler bir de festival kurdular iyi mi! Bu yıl Ayvalık Uluslararası Müzik Festivali tam 10. yaşını kutluyor.