Çeyrek asırlık Uçan Süpürge

Onların çerden çöpten yapılmış, tahta saplı süpürgeleri yok. Kara pelerinlerine bürünüp, o süpürgelere binip duvarlardan bacalardan süzülüp evlerden içeri girmişlikleri de yok. Ama mirasçısı oldukları binlerce yıllık kadınlık birikimi ve bilinciyle bu ülkenin her köşesine uzandılar, tüm dünyayı da bize getirip yeryüzünün insanlık hallerini bizlere sundular! 

Dansın Kamikaze’si...

İstanbul Cemal Reşit Rey (CRR) Salonu, çağımızın en önemli sanatçı topluluklarından birini ağırlayacak. Çağdaş dans akımları içinde kendine özgü olağanüstü bir yeri, çok farklı bir dili olan Maguy Marin Topluluğu, 27 Mayıs’ta CRR’de... Topluluğun kurucusu Maguy Marin’e, ülkesi Fransa, “Dansın Kamikaze’si” adını takmıştı. İngilizler ise “Dans eden Beckett”...

Türkan Saylan’ı anarken

Sevgili Türkan Saylan,

Siz gideli 13 yıl oldu ve ben bu 19 Mayıs’ta ulu önder Atatürk’ün en sevgili, en değerli kızlarından biri olarak sizi düşünüyorum, sizinle konuşuyorum

Yetti bu zulüm!

Başta vurgulamalı: Yetti bu zulüm! 

Her gün ülkede bir kadın öldürülürken “Kadın Cinayetlerini Durduracağız” Derneği’ne, “aile mevhumuna zarar veriyor” gerekçesiyle dava açılması...

Leyla Gencer’i anarken

Sevgili Leyla Gencer,

Size Safranbolu’dan yazıyorum. Ne işim mi var burada? Sizin için geldim. 10 Mayıs’ta sonsuzluğa göçüşünüz, çok yerde etkinliklerle anıldı. Ama “baba ocağı” Safranbolu’daki farklı içtenlikteydi.

Yıl sonu

Yılın son gününe saatler kala, haksızlıktan, zulümden, alçaklıktan söz etmeyeceğim. Kaybetmeyi, gözden düşmeyi hazmedemeyenlerin HDP’ye yönelik, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne yönelik şiddet yüklü saldırılarını da zaten gazetelerde bol bol okudunuz. Son bir gayret insan ve hayvan düşmanlığını “Beyaz Türkler hayvanlarınıza sahip çıkın” diyerek bölücülüğün, ayırımcılığın, ötekileştirmenin veciz örneğini verenleri de siz okurlara havale ediyorum. 

Bunlar yerine sizlere yıllardır sürdürdüğümüz bir güzellikten, beni mutlu eden, umut veren bir olaydan söz edeceğim.

Hainlikle kahramanlık arasında...

2021 yılının son pazarı... Size güzel, mutlu şeylerden söz etmek isterdim.. Zor bir yılı, hasta, sakat, yoksul, yoksun bir yılı geride bıraktığımız, şu son hafta moralinizi yükseltecek bir şeyler... Ama çok zor... 

Türkiye manzaraları ve yazmak...

Şimdi yaşasalardı nasıl yazarlardı memleketimden insan manzaralarını? Mesela Nâzım Hikmet? Mesela Yaşar Kemal? Mesela Aziz Nesin? 

Dolar düştü diye davul zurna halay çekenlere, zamların geri çekilmesini beklerken yeni yıl vergi zamlarını görmezden gelenlere ne önerirlerdi, nasıl bir kurtuluş savaşı? Ölümü gösterip milleti sıtmaya razı eden, ağalara, para babalarına, zorbalara, yalakalara nasıl direnirlerdi?  

Türkan Saylan adını yaşatmak ya da yaşatmamak!

Kocaman puntolarla yazılmalı. İbret olsun diye. Bölücülük yapanlar tanınsın diye. Ayrımcılık nasıl bir şeydir; kin, nefret, öfke nasıl insanı yoldan çıkarır bilinsin diye. Demokrasi kavramının D’sinden habersizler iyice anlaşılsın diye. Neymiş: 

“AKP çoğunluğu burada olduğu sürece Türkan Saylan adı hiçbir yerde yaşatılmayacaktır.” 

Bizim hikayemiz

Bu yazının başlığı “Bizim hikâyemiz” değil, “Batı Yakası Hikâyesi” (West Side Story) olacaktı. Bu kült filmin yeni versiyonunu gördüğümden beri dilimde o melodiler, ruhumda o danslar, imkânsız aşklar, nefretimde her tür kin, şiddet, öfke...