Türkiye Şarkısı: Sezen Aksu

Kısa ve net! En azından lafı dolandırmamış! Bu yukarıdaki gibi “nezih”, hoş, akıllı, şefkat, bilgi dolu ve de belden aşağı vuran iletiler telefonunuza ve bilgisayarınıza doluştuğunda siz ne yaparsınız?  

Ben önce şaşırdım! Bu ülkede hâlâ şaşabilmeme şaşıyorum. Sonra gülmeye başladım. A canım kardeşim, bu iş senin söylemenle olmuyor.. ve şarkı söylemeye başladım (Hair müzikalinin “Günaydın günışığı” şarkısını). 

Dünya, memleket ve sen

“Ben bir insan, / ben Türk şairi Nâzım Hikmet

 Ben tepeden tırnağa insan / tepeden tırnağa kavga, hasret ve ümitten ibaret...”

Enes... Dilara... Onat... Nâzım... Öfke… Yıkmalı mı bu devleti?

Bir ülkede insan yaşamının zerre kadar değeri yoksa;
Devlet, korumakla mükellef olduğu çocukları koruyamıyorsa;
Öğrenciler barınabilsin diye çağdaş yurtlar kuramıyorsa;
Buna ayrılan parayı hükümet yandaş vakıflara, tarikatlara akıtıyorsa;
Cemaatler incinmesin, oylar eksilmesin diye muhalefet buna göz yumuyorsa;

Yerli, milli, dini, sanat

İşte budur: Erdoğan noktayı koydu. Önceki gün, Süleymaniye Camisi’nin avlusunda Yeditepe Bienali’nin açılışında yaptığı uzun konuşma ibret vericiydi. (Tümünü internette bulursunuz!) 20 yıldır tıptan uzay bilimlerine, ekonomiden kadınların doğurma/doğurmama haklarına, hukuktan heykel sanatının inceliklerine, her konuda yaptığı açıklayıcı bilgi ve birikimleriyle (!) önerilerde bulundu. 

Sakın unutma, mektup yaz!

“Sakın unutma, mektup yaz!” Böyle seslenirdi arkamdan annem, babam ben daha çocukken. Üniversite yıllarında en yakın dostluklarım mektuplaştıklarımdı. Derken âşık oldum, mektup bekleyerek aşkımı çoğalttım... Sonra mektup yaza yaza âşık oldum. Mektuplar yalnızlığımdı. Mektuplar çoğulluğumdu. Yaşamımın en önemli parçası oldu mektuplar! Sonra... Bir de baktım, mektup denen şey ortadan kalkıverdi! (Eyvah! Şimdiki gençler nasıl âşık olacak?!) 

Yıl sonu

Yılın son gününe saatler kala, haksızlıktan, zulümden, alçaklıktan söz etmeyeceğim. Kaybetmeyi, gözden düşmeyi hazmedemeyenlerin HDP’ye yönelik, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne yönelik şiddet yüklü saldırılarını da zaten gazetelerde bol bol okudunuz. Son bir gayret insan ve hayvan düşmanlığını “Beyaz Türkler hayvanlarınıza sahip çıkın” diyerek bölücülüğün, ayırımcılığın, ötekileştirmenin veciz örneğini verenleri de siz okurlara havale ediyorum. 

Bunlar yerine sizlere yıllardır sürdürdüğümüz bir güzellikten, beni mutlu eden, umut veren bir olaydan söz edeceğim.

Hainlikle kahramanlık arasında...

2021 yılının son pazarı... Size güzel, mutlu şeylerden söz etmek isterdim.. Zor bir yılı, hasta, sakat, yoksul, yoksun bir yılı geride bıraktığımız, şu son hafta moralinizi yükseltecek bir şeyler... Ama çok zor... 

Türkiye manzaraları ve yazmak...

Şimdi yaşasalardı nasıl yazarlardı memleketimden insan manzaralarını? Mesela Nâzım Hikmet? Mesela Yaşar Kemal? Mesela Aziz Nesin? 

Dolar düştü diye davul zurna halay çekenlere, zamların geri çekilmesini beklerken yeni yıl vergi zamlarını görmezden gelenlere ne önerirlerdi, nasıl bir kurtuluş savaşı? Ölümü gösterip milleti sıtmaya razı eden, ağalara, para babalarına, zorbalara, yalakalara nasıl direnirlerdi?  

Türkan Saylan adını yaşatmak ya da yaşatmamak!

Kocaman puntolarla yazılmalı. İbret olsun diye. Bölücülük yapanlar tanınsın diye. Ayrımcılık nasıl bir şeydir; kin, nefret, öfke nasıl insanı yoldan çıkarır bilinsin diye. Demokrasi kavramının D’sinden habersizler iyice anlaşılsın diye. Neymiş: 

“AKP çoğunluğu burada olduğu sürece Türkan Saylan adı hiçbir yerde yaşatılmayacaktır.” 

Bizim hikayemiz

Bu yazının başlığı “Bizim hikâyemiz” değil, “Batı Yakası Hikâyesi” (West Side Story) olacaktı. Bu kült filmin yeni versiyonunu gördüğümden beri dilimde o melodiler, ruhumda o danslar, imkânsız aşklar, nefretimde her tür kin, şiddet, öfke...