İleri-geri savaşı

Önce gıdım gıdım, alıştıra alıştıra, anayasayı kemire kemire, sonra anayasa ve tüm yasaları yok sayarak, hoyratça, Atatürk ve silah arkadaşlarına, Cumhuriyetin kurucu değerlerine nefret kusarak karşıdevrimi uygulamaya koyanların, şimdilerde ise açık açık, şeriat propagandası yapıp laikliği tümden ortadan kaldırmak isteyenlerin (Zülâl Kalkandelen’in deyişiyle) “AZMALARI” yeni bir şey değil. Ne de sadece bizim ülkemize özgü!

Arter’de hayallerle gerçekler arasında: Harikalar diyarında yolculuk...

“Hayyam! Şarap ile mest isen keyfine bak,

Bir ay yüzlünün yanındaysan keyfine bak,

Dünyanın sonu yokluktur, varsay ki yoksun;

Madem ki varsın şimdi; keyfine bak.”

Füruzan hiç eskimedi, hiç eksilmedi

Birkaç gün önce Füruzan diye başlayan haber bana ulaştığında Türkiye’de kadın olmanın, insan olmanın, yazar olmanın, dirençli olmanın, yaratıcı olmanın, onurlu olmanın, çalışkan olmanın, sahici olmanın tüm yükünü omuzlamış, sadece eşsiz bir edebiyatçıya değil, aynı zamanda bir dosta da veda ediyordum.

Onlar ölürken neredeydiniz?

İbretle, acı çekerek, hoyratlığa, acımasızlığa, ahlaksızlığa alışmamaya çalışarak ve artık hiç şaşmayarak günlerdir yeniden yaşıyoruz depremi. Umursayanlar için Allah’ın her günü 6 Şubat.

Acıları yenilemeyeceğim. “İmar barışı” adı altında imar affı çıkaranları, malzemeden çalan hırsızları, “kentsel dönüşüm” diyerek yaşam alanlarından rant sağlayan ahlaksızları, insanları enkaz altında ölüme terk edenleri bir yıldır cezalandıramadık, adalete teslim edemedik. 

“Adalet yok ki” diyeceksiniz. Tamam, bu ülkede, bu sistemde anayasa, kanunlar geçerli değil. Neyin geçerli olduğunu herkes biliyor. Söylememe gerek yok.

Faşizm tepeden inmez!

Viyana’nın ünlü Volksoper’i ‘Halk Operası’ 125 yaşında. Avusturya imparatorunun yüzüncü yıl kutlamaları için kurulmuş. Zaten adı da “İmparatorluk Tiyatrosu” diye konmuş. Ancak imparator ya da kayser, bir türlü zahmet edip operaya teşrif etmeyince başta genel sanat müdürü, sonra burada çalışanların hepsinin tepesi atmış; yapının adını “Halk Operası”na çevirmişler ve tiyatro dolup taşmaya başlamış. 

Bütün bunları nereden mi biliyorum? Gece bekçisiyle suflör, sahnede birbirleriyle dertleşirken duydum ve öğrendim. En iyisi baştan başlamak: 

Hoşça kal Mario Levi

Mario Levi’yi 1980’lerin ortalarında önce kitabıyla tanıdım. Âşık olduğum bir şair/şarkıcıyı anlattığı kitabına “Jacques Brel: Bir Yalnız Adam” adını koymuştu. Bu kitap İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Fransız Dili ve Edebiyatı Bölümü’nü bitirme tezinin romanlaştırılmış haliydi. Bir solukta okudum, bayıldım ve yazarını tanımak istedim. Tanıştık, o sıralar çıkarmakta olduğumuz Milliyet Sanat dergisinden içeri, utangaç, sessiz adımlarla girişi hâlâ aklımdadır. Çekingendi, yazarlarda pek alışık olmadığımız bir incelikteydi, aşırı terbiyeliydi. Zaman içinde o çekingenliği kayboldu. Arkadaşımız oldu. 

Özdemir Asaf yüz yaşında...

Bugün, edebiyatımızın en özgün şairlerinden Özdemir Asaf’ın ölüm yıldönümü. Eğer 28 Ocak 1981’de, daha 58 yaşındayken hastalanıp ölmeseydi bize daha ne güzel şiirler yazacaktı. 

Ölüm yıldönümü bahane. Yaşasaydı 2024 yılı boyunca 100 yaşında olacaktı. Tıpkı sevgili Yaşar Kemal gibi, tıpkı siyah derili arkadaşım James Baldwin gibi... Yıl boyunca onlardan da sık sık söz edeceğim. Bugün varsa yoksa Özdemir Asaf...

Gazeteci olmak gazeteci kalmak...

Dün, günlerden Uğur Mumcu’nun katledildiği gündü. Gerçekleri herkesten önce gördüğü için, yazdığı için, söylediği için katledildi. Geleceğe ilişkin hakikati ortaya koyup hepimizi uyardığı için... Yaklaşan tehlikeyi, anayasanın, laiklik ilkesinin, adaletin, hak ve hukukun ayaklar altında çiğneneceğini, dinsel gericiliğin sömürü aracı olarak kullanılmasını; cemaatlerin iç yüzünü, siyaset-tarikat-ticaret ilişkilerini ifşa ettiği için katledildi. 

Adana-İstanbul hattında...

Sevgili okurlar, siz bu yazıyı okuduğunuzda ben Adana’da olacağım. TÜYAP Adana Uluslararası Fuar ve Kongre Merkezi’nde 13 Ocak’ta başlayan Çukurova Kitap Fuarı’nın bugün son günü. Benim “Cumhuriyet, Kültür Devrimidir” başlıklı konuşmam ve okurlarla kucaklaşmam dündü. Türkiye Yayıncılar Birliği işbirliğiyle düzenlenen fuar, sayısız yayınevi ve yazarın katılımı, birbirini izleyen toplantılarla dolu dolu geçiyor ve geçmekte. Gençleri dinledikçe bu ülkeden umut kesilmez savım güçleniyor

‘Gerici’ demek küfür müdür?!

Türkiye bir yandan şehitlerine ağlarken bir yandan da adliye saraylarında, sokaklarda, alanlarda “Şeriat isteriz”; “Yaşasın şeriat” nidalarıyla yürüyüşler düzenleniyor.