Güzin Dino’nun mezarı kurtarılmalı...

Başlıktaki şu üç sözcük, 22 Haziran günü, sevgili arkadaşım yazar Erendiz Atasü’den aldığım bir mektupla hayatıma girdi. Ve o andan sonra beni Kafka romanlarına taş çıkartacak kaotik bir labirente fırlattı. Kahroldum, yaralandım, vefasızlığın, vicdansızlığın böylesi görülmemiştir dedim, ağladım, güldüm, şaştım, inanamadım, yardım isteyince de müthiş bir dayanışma ağıyla sarıldım.

Şimdi bunu en kısa ve özlü biçimde siz okurlarla paylaşmak istiyorum.

Savaştayız! Hangi savaş bu?

Temmuzun ilk haftası geldiğinde, içimde kapanmaz bir yara, yeniden yeniden kanamaya başlar. 

Ortaçağda değildi. 2 Temmuz 1993 günüydü. Henüz İslam dünyasından, Arap yarım adasından, Afganistan, Pakistan ve dünyadaki çatışmalı bölgelerden 10 milyon kaçak savaşçı ülkemize yerleşmeden önceydi. 

Alternatif Nobelciler buluşması

Cennet vatanın en güzel köşelerinden birindeyim. Sata sata, doğasıyla kavga ede ede bitiremediğimiz; betona boğarak, madenlerini insan sağlına en zararlı biçimde tüketerek, ırzına yine de geçemediğimiz bir coğrafyadayım. Kuzeyimde Kazdağları, görkemli İda, güneyimde Ayvalık, karşımda Midilli Adası, ayaklarımın dibinde Ege suları, başımın üzerinde boyumun on katına ulaşmış Akdeniz bitki örtüsüyle kaplı bir botanik bahçedeyim.

Bayram mı demiştiniz?

Bayram bitti. Bayramın kan, şiddet, baskı, tehdit, zulüm sarmalı değil de bayram gibi olması dileği ve umudu bitmek bilmedi. 

Şu yazıyı yazdığım sırada resmi açıklamaya göre bayram tatilinin ilk yedi gününde trafik kazalarında ölenlerin sayısı 62. Tatile çıkmak ölmek demek olmamalı. 8 bin 690 kişi de yaralandı. Resmi olmayan sayıları artık siz düşünün.

Bugün sizlere bir gazeteci olarak aldığım tuhaf okur mektuplarından söz edecektim. Ancak kimi meslektaşlarım öyle tehditlerle karşı karşıya, kimi gerçekleri araştırıp ortaya çıkardıkları için öyle büyük risk alıyorlar ki onlara saygımdan bundan vazgeçtim. 

Güzel bayramlar...

Son günlerde dilime Athena’nın bir şarkısı dolandı, bir türlü beni terk etmiyor! Adı “Dön Baba Dön”. Bir zamanlar çoook ünlüydü. Ortalıkta dönek falan yok da nereden takıldım hiçbir fikrim yok.

Yaşamak ne ola ki?

Önce “Bayram ne ola ki” sorusuna bakalım. En kısadan yanıt vermem gerekirse bayram sadece ve sadece sevdiklerine sarılabilmek, onlarla kucaklaşmak olabilir.

Joan Baez’den şiirler...

Müzisyen, şarkıcı, besteci, söz yazarı, 1960’lara, 70’lere, 80’lere damgasını vurmuş protest ve folk sanatçısı, aktivist, barış eylemcisi, insan hakları ve eşitlik mücadelesinde öncü ve de arkadaşım Joan Baez...

Ortaya karışık

Orada bir kız çocuğu, din dersi hocası sınıfa girdiği an sınıf penceresini açıyor ve kendini boşluğa bırakıyor. Gökyüzüne, bulutlara doğru kanat çırpacağına aşağıya betona çakılıyor. Ankara Keçiören’de Katip Çelebi Lisesi’nde yaşanıyor olay. 10. sınıf öğrencisi E., onuruyla nasıl oynandığını, gördüğü şiddeti, baskıyı artık anlatamaz çünkü o öldü. Arkadaşlarıyla “Erik Dalı”yla dans ettiği bir videoyu sosyal medyada paylaşmıştı. Sırf bu yüzdendi, “din kültürü” öğretmeninin baskı ve tehditleri.

Normalleşmeye bakın!

İktidar partisi 31 Mart seçimlerinde artık milleti kandıramadığını görünce bu kez, bundan sonra “Normalleşme” sözü verdi. Açıkçası bir bakıma, “Biz şu son 21 yıldır pek normal değildik ama bundan sonra söz normalleşeceğiz” demiş oldu.

“Normalleşme”nin örneklerine hızla tanıklık etmeye başladık.

Uygarlığı yaratanlar kadınlardır!

Balı keşfeden kadınlar. Bulguru icat eden kadınlar. Tuzu icat eden kadınlar. Salçayı yani tuzlayarak saklamayı keşfeden, kadınlar...

Sümer’de bağcılığı, birayı ve tavernayı keşfeden kadınlardı. 

Hitit’te kadınlar yarattıkları sayısal sistemle doğayı ve kültürü bir araya getirdiler! 

Ölmeden çalışabilmek korkmadan yazabilmek

Yaşanan acıyı, üç kuruş kazanmak için yeraltında, en korkunç koşullarda çalışan 41 emekçinin acısını hiçbir yazı, hiçbir ağıt ya da hükümet yetkililerin her an utanmadan söyledikleri, “Ailelere şu kadar para vereceğiz” tümcesi ortadan kaldıramaz. 

Ah Moris Gabbay ah!

Metin Akpınar’la muhabbet

“Keşke onunla bir kez sohbet edebilseydim”... Bu tümceyi o kadar çok duymuşlar ki... Sonunda bakmışlar başka çare yok işbirliğini, (yoksa “suç ortaklığını” mı demeliydim) sahneye de taşımışlar. Onlar, belgeselci Selçuk Metin ve gazeteci-yazar Zeynep Miraç... Sohbeti her daim özlenen, istenen, aranan kişi ise usta sanatçı Metin Akpınar. 

Linç kültürüne geçit vermeyin!

Bir festival daha sona erdi. Siz bu yazıyı okuduğunuzda 59. Antalya Altın Portakal Film Festivali sona ermiş, Altın Portakallar sahiplerine kavuşmuş olacak... Ama ben bu yazıyı yazdığım cumartesi sabahı ortada sadece tahminler dolaşıyor...

Altın Portakal lezzeti

Altın Portakal hiç bu denli lezzetli olmamıştı. Muhteşem bir şenlik ve olağanüstü bir aydınlanma süreci... Hem çok eğlenceli hem çok yararlı. Adeta bir okul niteliğinde. 

Kestik saçlarımızı! Sonra?

“Baktık Yugoslavya’da yazarlar gazeteciler hapsediliyor. Uluslararası PEN başkanı olarak Tito’dan bir randevu istedim. Bizi çaya davet etti. Çay içerken konuyu açtık. Başkan Tito, ‘Bu sözünü ettiklerinizin adını bile duymadım’ deyip yardımcılarına döndü: ‘Derhal hepsini hemen şimdi serbest bırakın’ dedi”... 

Sınırlar ayırır, kitaplar buluşturur

Göz kamaştırıcı, sırma oymalar, kristal avizelerle bezenmiş devasa bir kubbenin altında kocaman bir sahne... 

Allah kadınları niye saçsız yaratmadı!

“Bu kadar korkutucu, bu kadar günah, bu kadar kötü bir şeyse Allah, kadınları saçsız yaratırdı... Neden kadınları da saçlı yaratmış” diye soruvermişti torunlarımdan biri. Kız çocuğuydu, daha beş yaşındaydı... 

‘Neymiş, kapatılmışsın, hadi oradan!’

Venedik Film Festivali’nden, Adana Altın Koza Film Festivali’ne, dünyada bir film festivali yok ki onlardan söz etmesin... Onlar iki genç sinemacı. Belgeselci, yapımcı, sinema sanatçısı: Çiğdem Mater ve Mine Özerden... 

Düş kurma hakkı

“Ne dersiniz, artık şu bir türlü ilan edilmeyen düş kurma hakkımızı kullanalım mı? Haydi farklı bir dünya, olası bir dünya düşleyelim.”

Bu yukarıdaki iki tümce benim değil. Çok sevdiğim hayran olduğum Uruguaylı yazar-gazeteci Edouardo Galeano’nun(1940-2015)...