Her daim akıntıya karşı yürüyen usta yönetmeni 97 yaşında kaybettik, ona ‘Tiyatronun Tanrısı’ dediler

Peter Brook 20. yüzyılın tiyatro dehası. Efsanevi bir isim. Kendinden sonrakilere damgasını vurmuş bir usta! O olmasaydı, deneysel tiyatro bunca gelişebilir miydi bilmiyorum...

Bodrum sanatla kanatlandı

Hiç ama hiç bu kadarını beklemiyordum.  Nereye yetişeceğimi bilemiyorum. Aynı günde birkaç sergi birden açılıyor... Aynı akşam birkaç konser birden var... Mesafeler uzak, gündüzler sıcak... Akşamüstü ve akşamlar yetmiyor! Böyle giderse, megakent İstanbul’a ciddi bir rekabet oluşturacak...

Pınar Selek ve devam eden işkence

Kim bilir bu yazıyı ben kaçıncı kez yazıyorum... 

Sorumluyum sorumlusun sorumluyuz

Bu ülkede olup biten her şeyden hepimiz sorumluyuz. Siz, onlar, biz, ben sen, o... Güzelliklerden de kötülüklerden de iyiliklerden de haksızlıklardan... Artık bu hepimizin kafasına dank etmeli...

Vedat Günyol’dan yarınlara...

Vedat Günyol adını, ilk ne zaman duydum, onun bir yazısını ilk ne zaman nerede okudum diye düşündüğümde bütün yollar yine Cumhuriyet gazetesine çıkıyor...

Haydi gençler!

Ne zamandır bana heyecan verici bir uygulamayı sizlerle paylaşmak, yazmak istiyordum; bir türlü fırsat olmadı! Uygulamanın, tasarının adı “Nâzım Hikmet Söylüyoruz, Nâzım Söylüyoruz” 

Kadın katliamı durmasın diye!

Önce iyi haber: Bravo Danıştay’a! Bravo savcı Nazlı Yanıkdemir’e! Bravo itiraz eden tüm kadınlara ve kadın kuruluşlarına! İstanbul Sözleşmesi’nin feshine karşı Danıştay, kararın Anayasa Mahkemesi’ne gönderilmesini ya da bu kararın iptaline karar verilmesini talep etti! Savcı, bir gecede “İstanbul Sözleşmesi’ni yok sayıyorum” kararının anayasaya aykırı olduğunu belirtti. Demek ki mücadeleye devam. 

Paramparça

Hepimiz şizofren yaratıklara dönüştük. Dünyanın uygar ülkelerinde birkaç yıl içinde yaşanacak olayları biz bir gün içinde yaşayıp tüketiveriyoruz. Enflasyonla hukuksuzluk arasında; sürtüklükle gençlerin umutsuzluğu arasında; şiddet ve hoyratlıkla, güzellikler ve incelikler arasında parçalana parçalana hayata tutunmaya çalışıyoruz.

Dünden bugüne İstanbul Festivali

Uluslararası İstanbul Müzik Festivali’yle yatıp festivalle kalkıyorum şu günlerde... Başlayalı üç gün oldu ama kendimi 30 yaş gençleşmiş hissediyorum!

Suna... İdil... Ayla...

En büyük Sürtük başka büyük yok! En sürtük Büyük, başka sürtük yok! En Çürük sürtük başka çürük yok!  En sürtük Çürük, başka büyük yok!

Yıl sonu

Yılın son gününe saatler kala, haksızlıktan, zulümden, alçaklıktan söz etmeyeceğim. Kaybetmeyi, gözden düşmeyi hazmedemeyenlerin HDP’ye yönelik, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ne yönelik şiddet yüklü saldırılarını da zaten gazetelerde bol bol okudunuz. Son bir gayret insan ve hayvan düşmanlığını “Beyaz Türkler hayvanlarınıza sahip çıkın” diyerek bölücülüğün, ayırımcılığın, ötekileştirmenin veciz örneğini verenleri de siz okurlara havale ediyorum. 

Bunlar yerine sizlere yıllardır sürdürdüğümüz bir güzellikten, beni mutlu eden, umut veren bir olaydan söz edeceğim.

Hainlikle kahramanlık arasında...

2021 yılının son pazarı... Size güzel, mutlu şeylerden söz etmek isterdim.. Zor bir yılı, hasta, sakat, yoksul, yoksun bir yılı geride bıraktığımız, şu son hafta moralinizi yükseltecek bir şeyler... Ama çok zor... 

Türkiye manzaraları ve yazmak...

Şimdi yaşasalardı nasıl yazarlardı memleketimden insan manzaralarını? Mesela Nâzım Hikmet? Mesela Yaşar Kemal? Mesela Aziz Nesin? 

Dolar düştü diye davul zurna halay çekenlere, zamların geri çekilmesini beklerken yeni yıl vergi zamlarını görmezden gelenlere ne önerirlerdi, nasıl bir kurtuluş savaşı? Ölümü gösterip milleti sıtmaya razı eden, ağalara, para babalarına, zorbalara, yalakalara nasıl direnirlerdi?  

Türkan Saylan adını yaşatmak ya da yaşatmamak!

Kocaman puntolarla yazılmalı. İbret olsun diye. Bölücülük yapanlar tanınsın diye. Ayrımcılık nasıl bir şeydir; kin, nefret, öfke nasıl insanı yoldan çıkarır bilinsin diye. Demokrasi kavramının D’sinden habersizler iyice anlaşılsın diye. Neymiş: 

“AKP çoğunluğu burada olduğu sürece Türkan Saylan adı hiçbir yerde yaşatılmayacaktır.” 

Bizim hikayemiz

Bu yazının başlığı “Bizim hikâyemiz” değil, “Batı Yakası Hikâyesi” (West Side Story) olacaktı. Bu kült filmin yeni versiyonunu gördüğümden beri dilimde o melodiler, ruhumda o danslar, imkânsız aşklar, nefretimde her tür kin, şiddet, öfke...

Seçkin

Seçkin, bir isim. Tiyatro eleştirmeni, yazar, eşsiz bir çevirmen, dilimizin ustası, yayıncı ve de benim yiğit arkadaşım Seçkin Selvi’nin de adı. 

Ekip Ruhu Denilen O Büyülü Gerçeklik

Kücücük bir kız çocuğu… İki oda bir salon evde, salonun ortasındaki sehpanın etrafında, bir şeyler mırıldanarak dönüp duran babasını izliyor gizlice...  Sehpadaki dosyada yeni oyun var.

Neyi reddettiler?

Bugün 5 Aralık. Aklımda bu tarih, birkaç gün öncesine bakıyorum: Bir kanun teklifi, tartışmalar eşliğinde, (koskocaman puntolarla yazmalıyım) AKP ve MHP’NİN OYLARIYLA REDDEDİLDİ!   

Refik Durbaş'a Mektup

Sevgili Refik Durbaş, 

Sen yeteneğinle, bilge, kalender, çelebi kişiliğinle, alçakgönüllülüğün, birikimin ve çalışkanlığınla gönüllerimizi fetheden, küçük sevinçlerin, derin hüzünlerin şairisin!  

“Sokaktaki insanın”, ezilenin, hakkı yenenlerin, yokluğa yoksulluğa mahkûmların, “iki arada bir derede” kalanların, sesini duyuramayanların sesisin...

Afgan Kızından - Savcıya : Her Kadın Kahraman

Kocaman yemyeşil gözleriyle, korku dolu bakışlarla kamerayı yakıp geçen Afgan kızını anımsarsınız. Adı Gula; yaşı 13’dü… Fotoğrafı çeken McCurry; kapağa yerleştiren National Geographic Dergisi’ydi.  Fotoğraf, Sovyetler Birliği -Afganistan savaşının simgesi olduydu.  Aradan nice savaşlar, nice barbarlar geçti… Afgan kızı yıllar sonra (2002’de) bulundu.…Gözler aynıydı ama yüzüne yeryüzünün yükü, tahribatı, acısı ve yoksulluğu sinmişti.