Balkan Naci’den ‘Ben’...

Okullar açıldı, tatilciler evlerine döndü. Sayfiyeler boşaldı. Sonunda ben de tatile çıkabildim. Sayfiyelikten çoktan çıkmış, adeta bir kültür merkezine dönüşmüş Bodrum’da kendimi buldum. “Herkes kendi Bodrum’unu seçer” sloganımın gereği, doğru Şevket Sabancı Kültür ve Sanat Merkezi’ne...

Madımak katliamı dün müydü, yarın mı?

Sivas’ta “Şeriat isteriz” diye, “Dinsizlere ölüm” diye bir araya gelip sekiz saat boyunca uluyan, yetinmeyip ellerinde baltalar, sopalar sekiz saat boyunca yıkıp kıran, sonunda Madımak Oteli’ni saran, ateşe veren, içeridekileri diri diri yakan cahiller, yobazlar güruhu bugüne dek adeta ödüllendirildi. Orada öldürülen 33 aydınımızı her gün yeniden ve yeniden öldürdüğümüzü de sanki fark etmez olduk. 2 Temmuz 1993’te işte yanıp kül oldular, olay kapandı bitti dedik adeta! 

‘Uzun Yürüyüş 68’ bitmedi, bitmeyecek...

İstanbul’da Yedikule Gazhanesi Hangar’ı gördünüz mü? Ben geçen hafta sonuna dek görmemiştim. Oysa tam 150 yıllık bir geçmişi var. (1873’te Fransızlara yaptırılmış. Yaklaşık dört yüz feneri besleyecek, kapasitesi artırılarak havagazı temin edecek gazhane 1880’de hizmete girmiş.) Bir zamanlar Suriçi’nin aydınlatma kaynağı olan Yedikule Gazhanesi, İstanbul Büyükşehir Belediyesi tarafından İBB Miras ile ciddi ve muhteşem bir restorasyon geçirdi ve yeni bir yaşam alanına, bir kültür merkezine dönüştürüldü.

Yine AKM üzerine

Sevgili okurlar,
Geçen pazar “Uygarlık ve rezillik bir arada” başlıklı yazımda hem Cem Mansur yönetiminde Türkiye Gençlik Filarmoni Orkestrası’nın çok başarılı konserini paylaşmış hem de Atatürk Kültür Merkezi’nin (AKM) “ruhunu yitirdiğine” ilişkin eleştirilerimi sıralamıştım. Ben bir dokundum, binlerce “ah” işittim. Okurların çoğu yakınmalarını, eleştirilerini söyledikten sonra, “Zaten ben artık oraya adımımı atmıyorum”, “Artık gitmiyorum” diye bitiriyordu mektuplarını. Yanlış. 

Savaşla barış arasında...

Dün Türkiye Cumhuriyeti’nin yolunu açan, devrimler aracılığıyla bu topluma onurunu kazandıran zaferi kutladık. Atatürk’üm, Mustafa Kemal’im diyerek o yüce insanı, ve silah arkadaşlarını andık. Bedenimin, ruhumun, kimliğimin her zerresine işlemiş Atatürk sevgisi ve saygısının, bağımsızlık savaşı kadar, milli egemenlik kadar, Aydınlanma ve çağdaşlaşma devrimlerinden kaynaklandığı bilinciyle şimdi onun düşüncelerine, ilkelerine her zamankinden daha çok sahip çıkmamız, onun rehberliğine sığınmamız gerektiğini tekrar tekrar haykırıyorum. 

Uygarlık ve rezillik bir arada

23 Ağustos Çarşamba akşamıydı. Taksim’de Atatürk Kültür Merkezi’ndeydi. O güzelim salon tıka basa doluydu. O dev sahnede Türkiye Gençlik Filarmoni Orkestrası yerini almaya başladığında sahneye adımını atan her gençle birlikte alkışlar çoğalıyordu...

Eğitimdeki yangın

Ülkem yanıyor. Çanakkale’de ya da güneyde yükselen alevlerden söz etmiyorum. Onları söndürmemiz zor da olsa, liyakatsiz ellere de bırakılsa, itibardan tasarruf etmemek uğruna araçsız gereçsiz de olsa, yine de bir şekilde söndürülüyor... Gelin görün ki eğitim alanındaki yangını söndürmek, bin kat daha zor, daha acımasız ve çok daha uzun zaman alacak. 

Meci

Sevgili okurlar,
Rize’nin Fındıklı ilçesindeyim. Doğa buraya yeryüzünün tüm nimetlerini yığmış; buranın insanı da o güzellikleri çoğaltmak, yoğunlaştırmak için ellerinden geleni yapmış; kültürle, sanatla, toplumsal sorumlulukla güçlendirmiş...

Barış’a mektup

Sevgili Barış, canım Barış, güzel arkadaşım Barış, meslektaşım Barış, Cumhuriyet gazetesinde yoldaşım, Nâzım Hikmet Vakfı yönetiminde omuzdaşım Barış...

Bir gün ağaçlar sizden intikam alacak

Beyaz kayın sallanarak düşüyordu. Ama o düşerken, McKay tuhaf bir manzarayla karşılaştı: Ağacın yakınında bir köknar büyüyordu. Ve daha ufak olan ağaç, devrilirken sevgilisinin kollarında bayılan bir genç kız gibi, bu köknarın üzerine düştü. 

Yılsonu hesap

2022 yılında öyle korkunç şeyler oldu ki yılsonu hesabını bu köşeye sığdırabilmem imkânsız. Ama bir yerden başlamalıyım: 

Aşk kötülüğü yener!

Dünya var olduğundan bu yana iyilikle kötülük birbiriyle çatışma halinde...

Mizah herkese lazım!

Siyasi mizah bir eğlence aracı değil, düşünme aracıdır. İnsana soluk alıp verdirir. Yeryüzünün en güçlü silahıdır mizah!

Bu kadarı da olmaz! Olur olur, daha neler olur!

Ekrem İmamoğlu’na 2 yıl 7 ay 15 gün hapis cezası ve bu nedenle siyaset yasağı getirme kararı üzerine ne çok duydum şu tümceyi: 

Dünyanın bir ucunda...

Dünyanın öbür ucunda Kanada’nın Toronto kentindeyim... Ve bugün size yalnız ve yalnız güzelliklerden, burada bulunma nedenimden, Toronto’nun sakin, sessiz, saygılı, sabırlı, kavgasız gürültüsüz patırtısız, geçmişiyle yüzleşmeyi bilen, özür dilemeyi bilen kültürel yaşamından söz etmek isterdim. Gelin görün ki...

Kıraathane'de yılın son sergisi... Sözle ve çizgiyle: Cahil!

“Cahilde eksik olan akıl değildir, o kurnazdır. Eksik olan ahlaktır.”

“Cahil, kendini sultan sanır.”

“Cahil çabuk yükselir.”

“Karanlığı cahil yaratır.”

“Cahilin en büyük silahı iftira atmaktır.”

Kitabıma dokunma!

Benim güzelim ülkem, muhteşem, harikulade ülkem, büyülü ülkem! Benim zavallı perişan, yorgun, yalnız ülkem; yoksul, yoksun, yolsuzluk ve yozluk sarmalında dibe vurmuş ülkem! 

Acaba rüyada mıyım?

Başlıktaki soruyu bana sorduran, Trakya’da Lüleburgaz’da hafta içinde geçirdiğim iki gün! En iyisi baştan başlayayım: 

Hayvana şiddet, insana şiddetten farksızdır

‘Köpekler insan olduklarını sanırlar, kediler ise Tanrı olduklarını”... 

Bu söz, ünlü, cesur, öncü Fransız yazar Colette’e ait. 

“Kedi insana tepeden bakar. Köpek insanın ağzının içine bakar. Ama domuz dosdoğru gözlerinizin içine bakar. Ben domuzları severim.”

Bunu söyleyen ise dünya siyasetine yön vermiş Churchill.

Ara Güler’in ölümsüz portreleri

Ara Güler’in sergisinin adı “Bir Avuç Güzel İnsan” diye konmuş. Bir avuç olur mu hiç! Ara Güler’in merceğinin önünde koskoca Türk edebiyatı var, dünya edebiyatı var, İstanbul var, dünya var... Merceğinin önünde mi dedim, hayır hayır, aklında ve fikrinde, yüreğinde ve gönlünde bunlar, bir de insanın içini ısıtan dostluklar var...