Yaşlandıkça özgürleşmek....

Bugün 15 Şubat. Bugün  benim yaş günüm...  5O yaşımda olmuşum.  5O Yaşımda olduğumu düşünmemeliyim.... Yataktan fırla. Çay, gazeteler...

Zırr telefon . "Yaş günün kutlu olsun. Kaç oldun?"... "Şey... işte..."

Gazete yazı bekliyor. Yazıya otur. Yaz yaz yaz...

Zırr kapı. Çiçek. Kartta "5O yaşın kutlu olsun" yazıyor! Herkes, herşeyi biliyor maşallah! 

Sen yazmana bak, 5O'yi kafaya takma. ..

Zırr telefon. Gazete "Nerde kaldı bu yazııııı!".  Tamam şimdi geliyor! Bugün benim yaş günüm ağırdan alıyorum diyemem ya! Dedim ama. Cevap: "Atmış oldun mu?" Yok, deve! ... Son sürat yazıyı bitir. Bu bitince, dergininki...  Sonra görülmesi gereken üç sergi, edilmesi gereken beş telefon, yanıtlanması gereken sekiz mektup, hazırlanması gereken iki konuşma, bir rapor ... 

Zırr telefon: "Eh yarım yüzyılı devirmek nasıl oluyor?"... Hoppala! Tam 5O sözcüğüne alışmışken, şimdi de "yarım yüzyıl" lafı çıktı !

"Yarım yüzyıl", nedense elliden çok daha vahim ve korkunç  geliyor kulağa! Abartma Zeynep ! Dünya tarihinde nedir ki yarım yüzyıl : Okyanusta bir damla ! Ya bir kelebeğin yaşamında?  Yanlış soru! Sen kelebek değilsin! Yazmaya devam... 

Yaz, yaz, yaz...Zırr telefon . Biri akıl veriyor: "Ben, yaşamadığım, yani uykuda geçirdiğim saatleri çıkarıp  yaşımı öyle hesaplıyorum. Sen de öyle yap, insanın morali yükseliyor."  

Moralim niye bozulsun ki 50 olduysam!  Hem öyle yapamam, çünkü uyurken gördüğüm düşlerden vaz geçemem!

Dergi yazısı bitti. Sıra raporda. Yaz, yaz , yaz... Zırr telefon...

"Alo, Cumhuriyet Dergi'den arıyorum.... Önümüzdeki sayı , 5O. yaşla ilgili,  olgunluk çağıyla ilgili....Sizden de bir yazı...."

Ah Cumhuriyet Dergi! Bunu bana yapmayacaktın! Hem de  tam bugün!   Sabahtan beri elliyi, "yarım yüzyıl"ı  kafamdan atmaya uğraşırken ! Şimdi de "Olgunluk" !  Yaşlılığın kibarcası mı bu "olgunluk" !

Elbet bunları söylemedim... 

"Ne zamana istiyorsunuz yazıyı? ".... "Yarına."...

IMDAAAT!

XXX

Bu söylediklerimde hiç abartma yok. Çalışma tempomda, günlük yaşama ritmimde, yaşımı düşünmeye , yaşlanıyor muyum, olgunlaşıyor muyum  diye ölçüp  tartmaya hiç fırsatım ve zamanım yok. (Elbet yaşgünüm değilse... Neyse ki o da yılda bir kez oluyor!)

Herkes gibi ben de yaşımı unutuyorum. Kimi zaman çıkartma yaparak yaşımı bulmam gerekiyor. Kimi zaman da başkaları anımsatıyor:  Örneğin, bana yaşıtımmış gibi görünenler "Abla", "Teyze" dediklerinde... Karşımdaki yaşlı adam  "Biz Sanat Dergisi'yle büyüdük..." dediğinde ( Kundakta mı okumaya başladı bunlar! ) ... Bir  genç  "Annem sizin kitaplarınızı  çok sever" deyip, büyük babasından selam getirdiğinde....

Sevinçliysem, keyifliysem, yüreğim pır pır ediyorsa,  iyi, yararlı, güzel  bir şeyler yaptığıma inanıyorsam, yakınlarımı, sevdiklerimi mutlu kılıyorsam,  ülkemin geleceğinden umutluysam , 18 yaşımda hissediyorum  kendimi. Bunların tersi oluyorsa, 98 !  Bir ses,  bir söz, bir bakış, bir satır, bir gazete haberi yaşımı bir uçtan ötekine  savurabiliyor. 

Bu savrulmada, geçmişe değil, geleceğe bakmaya çalışıyorum.

Yaşımı düşünmesem de  yaşla edindiğim değişiklikleri farkındayım:

Bunların en önde geleni seçicilik. Yaşamın her alanını kapsayan bir seçicilik... Okuyacağım kitabı, izleyeceğim tiyatroyu, filmi, konseri, sergiyi, kuracağım dostluğu, ilişkiyi, gideceğim  yeri, katılacağım toplantıyı,  yazacağım yazıyı , yaşayacağım anları  daha bir  titizlikle, özenle seçiyorum.

Yaşlarımın bana bir başka katkısı: Çoook gençken, herkes beni sevsin isterdim. Şimdi, aman, herkes beni sevmesin istiyorum...  "Başkaları benim hakkımda ne düşünüyor"a da artık paydos!  Kendi iç hesaplaşmam daha ağır basıyor.

Bu iki nokta birleşince  beraberinde özgürlüğü de getiriyor. Evet, galiba yaşlandıkça insan daha özgür oluyor...

NOT- Sevgili Okurlar, yukarıdaki, bundan tam 19 yıl önce Milliyet'te yazdığım bir yazı... Bugün 15 Şubat... İzninizle tembellik yapıyorum!

Cumhuriyet-15 Şubat 2015