Vicdan Yarası

Vicdan yarası, başka yaralara benzemiyor. Kolay kapanmıyor. Ha bire yeniden yeniden kanıyor...  Nasıl bir kanama anlatmak zor. Ama deneyeyim:
            Hafta içindeydi:En ayrıcalıklı tutuklulardan biri olan Mehmet Ağar 'ın  5 yıl ceza alıp , bir yılda tahliye olması haberlerini okuduğumda   o tarifsiz kanama başladı içimde. Susurluk... Silahlar... "Aydınlık için 1 dakika karanlık".. Derin devlet üzerine  tüm söylenenler gelip geçtikçe aklımdan, kanama arttı...
            Ertesi gün ne yorumlar gelecek kim bilir derken... koca bir tıss..  Belki benim gözümden kaçtı... Belki milli içki ayran meselesi  üzerinde kalem oynatmak için daha cazip geldi... Belki de hemen ardından 1 Mayıs...  Gördüğüm kadar kimse tedirgin olmadı...
            Ergenekon.. .  Balyoz... KCK Davaları... Hukuk ve adaletin neresindeyiz?    Hapiste beş yıldır  yatanların  bütün bu yargılama sürecini hapiste  (hem de Ağarınkinden çok farklı koşullarda) geçirmeleri acep "kötü hallerinden" dolayı mı ???
            Oldu olacak "iyi hal" nedir", "kötü hal" nedir şunu bir açıklasa hükümet...  Belki o zaman    vicdanıma "sus artık! Kanayıp durma" diye buyruk verebilirim...
                                               X
            Bir başka örnek: İstanbul Valisi Mutlu'nun 1 Mayıs'a ilişkin her açıklamasında  benim vicdan hem kanamaya hem kusmaya başladı...Nasıl durduracağımı bilemedim... Marjinal dedi, örgüt dedi, terörist dedi; benim vicdan öğüre öğüre bir hal oldu!  Molotof Kokteyli sirke şişesi çıkınca...gerisini siz tahmin edin... 
                                               X
            Önceki gün 3 Mayıstı. Dünya Basın Özgürlüğü Günü... Türkiye Gazeteciler Sendikası'nin girişimiyle  Ortadoğu ve Balkanların  ENNN   görkemli "Adalet Sarayı"nın, adı var kendi yok olan "Adalet"in,  o  anlı şanlı  sarayının önünde toplandık öğleye doğru...
             Uçurtmalar önceden hazırlanmıştı.  Hepsi bembeyazdı. Üzerlerinde kocaman birer siyah--beyaz fotoğraf vardı.  Her fotoğraf, hapisteki bir gazeteciye aitti.   62 Gazeteci: Sadece ve sadece  mesleklerini yaptıkları için hapisteydi. Baş eğmedikleri, kul köle olmadıkları için hapisteydi.   Bakmayın  baştakilerin onlara "terörist " dediklerine...  BUgün  başbakanın söyleyip milletin alkışladığı sözleri,  herkesten daha önce söylemiş ya da yazmış olmaktı kiminin suçu... Kiminin ki sadece bu iktidara  biat etmemekti...
            Beton ağalarla örülmüş kentte yaşamak uçurtma yeteneğimizi köreltmiş de olsa   doğrusu   harika bir görünümdü, beyaz uçurtmaların havalanması.  Düşünsenize bütün tutuklu gazeteciler,   gökyüzünden  gülümseyerek bize bakıyor , el sallıyor, göz kırpıyordu...  Bu arada havalanan her uçurtmaya  ilişkin  aşağıdan sevinç nidaları yükseliyordu. Arada bir coşuyor, iyi yine içerideki gazeteci sayısı 62'ye düşmüş diye sevindiğimiz oluyordu. 
             Neden daha çok katılım olmadı sorusunun yanıtı da arandı  o coşku sırasında:  Ayni saatlerde İstiklal Caddesinde Uluslararası Af Örgütü'nün  ayni konuda  İstiklal Caddesindeki protesto toplantısı vardı. Öte yandan, birçok meslektaş, "işimden olurum" korkusuyla artık böyle toplantılara katılmıyor.
            Hapiste 62 gazeteci dediğimize bakmayın... İçeri girip çıkmış olanlarla, hala yargılamaları sürmekte olanlarla bu sayı 250'yi aşıyor.
            Biz uçurtmalarla koşuşurken, Uluslararası Özgürlük Yapısı (Freedom House) . 197 ülke içinde, Basın özgürlüğü açısında bu yılda bir kaç puan gerileyerek 130. sıraya  yerleştiğimizi dünyaya duyuruyordu. Bizimle aynı sıraya yerleşen Kongo, Libertya ve Makendonya da var.

            Yine de durum böyleyken, bakıyorum bir sürü  gazeteci  hanımlar beyler her şey harika deyip duruyor.  Vicdanları kanamıyor. Vicdanları kusmuyor.  Acep vicdanları  bir yere mi kaçtı ??? Ondan  mı hiç yara almıyor???

Cumhuriyet-5 Mayıs 2013