Van’dan Malatya’ya

Ne bekliyordunuz? Malatya’da yaşananlar karşısında dehşete düştük , tamam, ama şaşırdınız mı?

Bir toplumda şiddet bunca sıradanlaşmışsa, olağan karşılanıyorsa...

Şiddet, yaşamın her alanında baş tacı edilmiş, evin içinden sokağa, medyadan üniversiteye, güç ve iktidar sahibi sayılmanın tek yolu ve yöntemi olmuşsa...

Şiddet kültürü içinde doğup, büyüyüp, ölüyorsak...

Kamu otoritesi şiddeti onaylıyorsa...

Güvenlik güçlerinin vatandaşa şiddet uygulaması kabul görüyor hatta destekleniyorsa... İşkence, yapanın yanına kar kalıyorsa...
Şiddet uygulayan cezalandırılmıyorsa...

‘’Namus- ahlak’’ denince akla kadınların kızların geldiği bir toplumda: Kızını dövmeyen dizini dövüyorsa...

Mahkeme kararında dahi bir yargıç ‘’kadının sırtından sopa , karnından sıpa eksik etmeyeceksin’’ diyebiliyorsa...

Kızını , karısını değil dövmek öldürmek bile olağan sayılabiliyorsa...

Öğretmenin vurduğu yerde gül bitiyorsa... Dayak cennetten çıkmaysa...

Ancak bütün bu iğrenç, yanlış,ataerkil söylemler, feodal aşiret ilişkileriyle her geçen gün daha da yaygınlaştırılıp, güçlendiriliyorsa...

Dincilik, tarikatçılık, hükümet tarafından baştacı edilip , insan ilişkilerine yön verebiliyorsa...

Bütün bunlar herkes tarafından biliniyor ama yokmuş gibi, olmuyormuş gibi davranılıyorsa, o zaman hiç ama hiç şaşmamak gerek Malatya’da çocuklara yapılan işkenceye.

İnanıyorum ki, hükümet , örneğin şu türban meselesine gösterdiği ilginin binde birini bu şiddet sarmalını bir damla geriletmeye harcasaydı bu durumda olmazdık.

Ah evet, elbet Malatya Sosyal Hizmetler il Müdüründen , onu oraya getiren AKP milletvekiline, o çocuk yuvasındaki müdürden tüm çalışanlarına herkes hak ettiği cezayı alsın... Ama sakın ola ki, kimse bize Malatya Çocuk Yuvasında yaşananları ‘’münferit olay’’ diye yutturmaya kalkmasın.

                                                    X

Cumhuriyet Okurlarına bir teşekkür borçluyum.

Hani çok kısa bir süre önce, Van’daki Tunca Uras İlköğretim Okulu’ndan Yakup Öğretmenin kitap isteyen feryadını sizlere duyurmuştum ya... Şimdi hem öğrencilerden , hem öğretmenden bana teşekkür yağıyor. Ama onların teşekkürünün de ulaşması gereken asıl adres, sizlerinkiler.

Çünkü duyarsız kalmadınız.

Çünkü okulun kitaplığı , tozdan, örümcek ağlarından, katanlıktan, boşluktan ve yokluktan arındı , kitapla doldu.

Öğrencilerden kimileri teşekkürlerini yaptıkları resimlerle bildiriyor. Rezzan Göçeroğlu , kitap dolu okul kitaplığını, minimalist ressamlara taş çıkartacak bir üslupla çizmiş. Hamza Yaz’ın düş gücüyle kanatlanan resminde ise uçaklar Van’a kitap taşıyor, çocuklar ve ağaçlar gülüyor, dallar, yapraklar,çiçekler ’’kitap açıyor’’...

Onların coşkusunu ve gücünü sizlerle paylaşmak görevim. Kitap yollayan herkese teşekkür ediyorum.

30 Ekim 2005- Cumhuriyet