Sinema Fest

Gide gele...

Zen Budizminde bir atasözü var. Şu günlerde sık sık aklıma geliyor. Daha doğrusu çaresiz kaldıkça, öfkelendikçe, kızdıkça, isyan ettikçe , ona sarılıyorum, ona sığınıyorum . Atasözü şöyle:

"Değiştirebileceğin şeyleri değiştirmek için güç dile... Değiştiremeyeceğin şeylere katlanmak için sabır dile... Bu ikisini birbirinden ayırt edebilmek için sağduyu dile..."

Size de öneririm , çok işe yarıyor... Güç, sabır ve sağduyu arasında gide gele idare etmeye çalışıyorum.

Geçelim...

Şu günlerde Cumhurbaşkanı nasıl olsun sorusuna odaklanmışken, boyu bosu, kaşı gözü, huyu suyu üzerine tartışmalara girerken , gazete ve dergilerden sık sık gelen soru "Kadın Cumhurbaşkanı olur mu?" Hoppala! Neden olmasın ki! (Hani, "maymundan cumhurbaşkanı olur mu?" gibilerden tuhaf bir soru!) Ya sabır çekip, şu yanıtı veriyorum: Cinsiyeti kadın olduğu için değil, o görevi yerine getirebilecek niteliklere sahip olduğu için , elbet olur.

Geldik, "ya sabır" çekmek yerine, bu köşeyi okuyan herkesin gücüne ihtiyacım olan noktaya . Güç, sizlerin de gücünü istiyorum, çünkü bir şeyleri değiştirmemiz gerek.

Baştan başlıyorum: "Anakültür" bir sivil toplum kuruluşudur. Ceylan Orhun'un başkanlığında yıllardır Güneydoğu'ya taşınır , orada "Sevgi Şölenleri" , eğitim, sağlık konularında odaklaşan toplumsal, kültürel etkinlikler düzenler, "namus- töre cinayetleri"ne karşı bir bilinç oluşturmaya çalışır , ÇATOM (Çok Amaçlı Toplum Merkezleri) ile ortak çalışmalar sürdürerek, ülkemin doğusuyla batısı arasındaki uçurumu azaltmaya çalışır.

Anakültür aracılığıyla Şanlıurfa'dan gelen iki mektup var önümde. Urfa'nın Gecekondu mahallelerinden biri olan Yakubiye'den geliyor. Biri ,Yakubiye ÇATOM sorumlusundan , öteki Yakubiye İlköğretim Öğretmeninden. Yerim kısıtlı, mektupların tümünü yayınlayamıyorum. İkisi de insanın içine işleyen birer çığlık! Çalışkan, akıllı, zeki çocuklarının , özellikle kız çocukların, ailelerin maddi olanaksızlıkları nedeniyle okuldan alındıklarını , kızların okula hiç yollanmadıklarını ya da üçüncü sınıftan sonra (okuma yazma öğrendikten sonra) okulla ilişkilerinin kesildiğini anlatıyorlar.

Her sözcüğüne inandığım iki mektup! Geleneksel yapılar ve değer yargılar , maddi yoklukla birleşince faturası kız çocuklara çıkıyor. Sözü uzatmayacağım: Değiştirebileceğimiz şeyler için güç diliyorum. Devletin ekonomi politikasını değiştirebilecek, yoksulla varlıklının arasında her gün daha da büyüyen dengesizliği ters yüz etmek için gerekli gücü edininceye dek, iki somut istek için güç diliyorum:

1.) Yakubiye İlköğretim Okuluna, İstanbul, Ankara, ya da İzmir'den bir "Kardeş Okul" bulunması ve kitap araç gereç yardımı sağlanması... 2.) Adları Anakültür'de saklı olan beş pırıl pırıl çocuğun okuyabilmesi için burs...

Bu gücü kendilerinde bulanlar Anakültür'e (Tel/fax :0212.249 00 20) başvurabilir.

Güç sabır ve sağduyu dilekleri arasında gidip gelirken, geçen hafta, Yeditepe Oyuncuları'ndan izlediğim Peter Shaffer'ın "Kalbin Sesi" oyunuyla yüreğim ısındı. Yalnız Shaffer'ın (Türkçesi Orhan Azizoğlu) yüreğe işleyen, gülümseten, "ah" dedirten, gençliğin labirentlerinde esen o sımsıcak oyunu nedeniyle değil, üç genç oyuncunun , Tolga Çevik, Eda Özel ve Serdar Orçin'in duyarlı, özenli, incelikli oyunculuklarıyla da keyiflendim. Oyunu, tüm dengeleri kollayarak yöneten Hadi Çaman , yetiştirdiği gençlere sahneyi teslim etmekten gurur duyuyordu o akşam. Yıllardır emek verdiği sahneden sanki bir armağan alıyordu. Emeğinin, alın terinin, birikiminin, yaptığı seçimin karşılığı bir armağan. Ve bu armağanı hepimizin kılıyordu.

Evet, ne diyordu atasözü:

"Değiştirebileceğin şeyleri değiştirmek için güç dile... Değiştiremeyeceğin şeylere katlanmak için sabır dile... Bu ikisini birbirinden ayırt edebilmek için sağduyu dile..."

Ne dersiniz, bence bu reçeteyi en iyi bir kadın Cumhurbaşkanı uygulayabilir!