POP Külkedisi!

            Daha  ilk anlardan bunun öyle sıradan bir "Külkedisi" olmayacağı belliydi.. . Orkestra Şefi  Alessandro Cedrone yönetiminde   İstanbul Devlet Opera ve Balesi Orkestrası Rossini'nin   "La Cenerentola" - "Külkedisi"   operasının uvertürünü  çalarken, sahnede dev perdede iki "tablo", daha doğrusu  iki işaret , iki ipucu, iki  anahtar  beliriverdi:  "Aşk" ve "Sanat"  sözcükleri.  Bu sözcükler  60'lı 70'li yıllarda  yeryüzündeki tüm gençlerin  gözdesi pop sanatıyla yazılmıştı.  Aşk ve sanatın peşinde  masal dünyasından  gerçeğe dönme serüvenimiz  başlamıştı bile...

            AŞK ve SANATIN PEŞİNDE 
            Heyecanımı yenip, daha sakin anlatmalıyım:    Süreyya Opera Sahnesi'ndeyiz.             Komik operanın ustası Rossini'nin  "Külkedisi" operası,  müziğiyle çetin ceviz , her rolde usta sesler isteyen, tiyatrosu ağır basan  bir opera. Bugüne dek Türkiye'de hiç oynanmamış.  (İtalya'da Pesaro Rossini Festivali'nde,  ünlü tiyatro yönetmeni Luca Ronconi'nin rejisiyle izlemiş  ve büyülenmiştim. Bu yüzden de  Süreyya'ya giderken  biraz endişeliydim. Boşunaymış endişem. O prodüksiyon silinecekti aklımdan ve gönlümden!)  
            Perde açıldı ve neye uğradığımızı  şaşırdık. Karşımızda popüler sanatın , daha doğrusu "Pop Art"ın tüm ikonları , imgeleri, simgeleri ve renkleri... 
            Eseri sahneye koyan Yekta Kara,  yüzlerce yıllık masalı  gerçeğe, gereksinimiz olan yanıta,  "güç kaynağına", enerjiye dönüştürmek için ; 50'lerin sonunda  "elistist sanata" tepki olarak doğan,   öncülüğünü  Roy Lichtenstein, Andy Warhol  gibi sanatçıların yaptığı , sanatı kitlelere  mal etme  amacı güden  "Pop Art" akımıyla yoğurmuş, özümsemiş eseri.
            Yekta Kara'yı izlediğim bunca yıldır zaten onun da amacı opera sanatını geniş kitlelere  yaymak ve sevdirmek.  Rossini' nin eseri onun yorumuyla  eşsiz bir enerji ve dinamizm, harika bir "gençlik" kazanmış.
            Tüm yaratıcı kadronun çabası tam bir uyum içinde:  Efter Tunç'un müthiş işlevsel  ve hareketli  "Pop Art" panoları da içeren dekorları.... Şanda Zıpçı'nın  cart renkli giysileri...  Metin Koçtürk'ün  mekanı  "çerçeveleyen"  ve dönüştüren çarpıcı ışıkları...Hepsi bir bütün...

BU NE GÜÇLÜ MOTİVASYONDUR...

            Sürprizleri açıklamak  istemiyorum ama, "iyilik perisi ya da Bilge yaşlının Andy Warhol'a, prensin ya da uşağının  Elvis Presley'e ,hele hele koronun , siyah deri ceketleri, siyah gözlükleriyle  "Beat Generation" a dönüşmesi   harika! Üstelik  koreografiyi de üstlenen Yekta Kara, opera korosuna  "Rock and Roll" devinimleri vermiş. Tenor, Bariton ve Bas'lardan oluşan  koro başlı başına  muhteşem. Koro şefi Gökçen Koray'ı kucaklıyorum!
            Tüm roller, neredeyse başrol niteliğinde. Her biri dönüşümlü oynanıyor. Benim izlediğim gece   Külkedisi rolünde  Mezzo -Soprano   Nesrin Gönüldağ   ve  bariton Caner Akgün (uşak) sesleri, müzikaliteleri ve oyunculuklarıyla çok başarılıydılar.  Tenor Ahmet Baykara (Üvey baba), , Bas-bariton Işık Belen (Prens), Bas Umut Tarık Akça (Bilge-Warhol)  ; Soprano Dilruba Bilgi ve Mezzo Soprano Elif Tekışık (iki üvey  kız kardeş)  rollerini  hakkını vererek oynuyorlar.     
            İzlediğim eser  olağanüstü  yaratıcılıkla , çabayla , emekle, disiplinle, kotarılmış  bir iş. Gerisinde müthiş bir motivasyon vardı. Başka türlü zaten olamazdı.
             Düşünmeden edemiyorum: Başımızda  sanatlara, devletin sanat kurumlarına savaş açmış bir iktidar... Koca İstanbul  kentini  ucube bir  köye çeviren bu kenti yıllardır yönetenler...  Operayı o minicik mücevhere mahkum ettiler ya, yuh olsun sebep olanlara! Ya o mücevher Süreyya da olmasaydı!
            Ama görüyorsunuz işte onlara inat  mucizeler yaratılıyor!  Emeği geçen herkesi kutluyor; destek veren katkıda bulunan Kadıköy Belediyesine  teşekkür ediyorum.    

Cumhuriyet- 31 Ocak 2014