Parçalarımı Toplama Çabası…

Uluslar arası İstanbul Tiyatro Festivali dolu dizgin devam ediyor…
Gündüzleri bombalar, yangınlar, cinayetler , ölümler, iftiralar, suçlamalar, savunmalar…

Akşamları dünyanın dört bir yanından ustaların  ya da hemen yanı başımızdan  kendi aramızdan çıkan gençlerin  yaratıcı gücü…
Gündüzlerle akşamlar arasında parçalanmamak ; tiyatro sahnesiyle yaşam sahneleri arasında boğulmamak ;  birinin pisliğine bulaşmadan, ötekiyle arınmak  doğrusu büyük çaba gerektiriyor…

X

Parçalanmışlığım yalnızca gecelerimle gündüzlerim arasında değil:
Kimi televizyon kanallarında  ve kimi yayınlarda, Cumhuriyet’e bomba atanların,   Danıştay’a saldırı düzenleyenlerin , Özbilgin’i hunharca öldürenlerin, “Kemalist”  ve “laik “ kesim olduğu savını dinliyorum.

Neymiş efendim? Hükümeti  zorda bırakmak, hükümet aleyhine tepkiyi çoğaltmak için, “Laik”lerin  marifeti. (Kimsenin başaramadığı kadar böldü bu hükümet milleti: laikler ve dindarlar diye! )   Evet, ciddi ciddi bunlar anlatılıyor, bunlar yazılıyor!  Ne sandınız siz! Uğur Mumcu’yu öldürenler de , Sivas’ta  aydınları diri diri yakanlar da  Kemalist’ler ve laikler!  
Bunları dinledikçe içine düştüğüm dehşet mi ;  yoksa insanı böylesine aptal yerine koyma mı daha tehlikeli, inanın bilmez oluyorum…

X
Gündüz, bir lise öğrencisi  başka bir lise  öğrencisine dört kurşun  sıkıyor;  kurşunları yiyen çocuğu korumak isteyen arkadaşı öne atılıyor, haydi üç kurşun da ona … Yedi kurşunla  biten , yok olan nice yaşamlar, idealler, umutlar, gelecekler … Ölenlerin ve öldürenin  yaşları 16 ve 17…

Gençlerin sürüklendiği onca şiddet nereden geliyor  diye sormak boşuna. ( Bin kez, milyon kez yazdıklarımı tekrarlamak istemiyorum artık) … Rastlantıya bakın ki aynı gün milletvekilleri ellerinde tabancalar  atış taliminde yarışırken sırıtıyorlar kameralara… 
Aynı günün akşamı Tiyatro festivalinde  Emre Koyuncuoğlu’nun  “Arıza” oyununu izliyorum. Onlara önceden biçilmiş formlara, normlara, şekillere girmeyi ret eden gençlerle kanatlanıyorum. İçim gülüyor. Çoğalıyorum.  Böyle sahne olayları yaratabilen insanlar oldukça, bu ülkenin gençlerinden umut kesilmez diyorum kendi kendime…
X
İnsan nasıl bir ruh hali içinde olmalı ki,  kendi devletini temsil eden bir büyük elçiyi,  kendi tabanına   yuhalatsın, yuhalanmasına izin versin, yuhalanmasına karşı çıkmasın , tepki göstermesin! Nasıl bir rahatsızlık ve gerilim içinde olmalı ki,  yalnız devleti değil, Cumhurbaşkanını da temsil eden bir büyükelçiyi  çocuk azarlar gibi azarlasın!

Berlin büyükelçimiz   İrtemçelik’e , Başbakanın davranışı , reva gördüğü muamele,  bence  Büyükelçiden değil, başbakandan çok şey alıp götürdü. Elbet anlayana!
Güzelim Türkçe’mde “ağzından çıkanı kulağı duymuyor” diye bir laf vardır!  Vazgeçtim  bu lafı anımsamasını, bu ülkeyi geren , gerginliği arttıranın kendisi olduğunu  bu başbakan hala nasıl farkında olmaz!
Parçalanmamak, ölmemek, çıldırmamak için ben bu akşam yine tiyatroya gidiyorum. Ya siz?

28 Mayıs 2006 - Cumhuriyet