Onları bir arada görünce...

Sahnede onları izliyordum. Müthiştiler. Güzeldiler, alımlıydılar. Yaşları kaç olursa olsun gençtiler. Yetenekliydiler. Azimliydiler. Güçlüydüler. Duruşlarıyla, tavırlarıyla, bakışlarıyla sonsuz alçak gönüllüydüler. Oysa sanki ölümsüzdüler. Aya İrini'nin sahnesindeydiler...

Ayla Erduran, Ayşegül Sarıca, Bülent Evcil, Efe Baltacıgil, Ferhan ve Ferzan Önder , Gülsin Onay, Hüseyin Sermet, Muhiddin Demiriz, Suna Kan, Şefika Kutluer, Yelda Kodallı ...

Biraz önce çalgılarıyla, müzikleriyle biz, sıradan insanları kanatlandırmışlardı. Çalgıları , piyano, keman, viyolonsel, flüt , insan sesiydi. Rengim Gökmen'in yönetimindeki İstanbul Devlet Senfoni Orkestrası'nın verdiği konserin solistleriydiler. Uluslararası İstanbul Müzik Festivali'nin "30. Yıl Konseri" sona ermiş , şimdi hepsi bir arada sahnedeydiler. Alkışları, onlara sunulan sevgi selini gülümseyerek karşılıyorlardı ve Leyla Gencer'in elinden şükran plaketlerini alıyorlardı.

Solistlerin yanı sıra dünya çapında iki orkestra şefimiz Rengim Gökmen ve Gürer Aykal... Ve en sonunda "Aaaa, bana da mı plaket var?" diye şaşkınlığını gizleyemeyen Leyla Gencer de Şakir Eczacıbaşı'ndan plaketini alıyordu...

Onların hepsini bir arada görünce , en genciyle en yaşlısını birbirinden ayıran yaklaşık 50 yılı düşününce, memleketimin aydınlık, ışık dolu, başarılı, yetenekli, çalışkan , geleceğe ilişkin umut dolu yüzü geldi yüreğime yerleşti.

Onlar kendileriyle birlikte, Türkiye'nin adını da çoktan Avrupa Birliği'ne sokmuştu. Ne diyorum ben ! Avrupa Birliği'ne değil, Dünya Birliği'ne , Dünya Müzik Birliği'ne taşımışlardı bu ülkeyi.

Onları bir arada izlerken , ne amansız bir savaş verdiklerini , ne güçlüklere göğüs gerdiklerini, dur durak bilmeyen emeklerini, alın terini, çabalarını , her daim meydan okumalarını, tutkuları uğruna aldıkları riskleri de düşünmeden edemedim. Kimi bu yollardan çoktan geçmişti, kimi daha yolun başındaydı... Onları birbirlerinden ayıran yıllar, tehlikeyi, riskleri, güçlükleri azaltmıyordu. Tam tersine belki de çoğaltıyordu. Çünkü küreselleşmeyle birlikte rekabet arttıkça artıyor, çıta yükseldikçe yükseliyordu.

Onları bir arada izlerken, doğrusu merak etmiyor değildim: Son elli yılımıza, Klasik Batı Müziği alanında son elli yılımıza damgasını vurmuş bu müzisyenlerimizi ilk kez bir arada görüyorduk. Merakım şuydu: Bakalım bu kıvanç tablosunu ertesi sabah hangi gazetelerimizin birinci sayfasında görecektik? (Yanıt: Hiçbirinde!)

Onları bir arada izlerken, riyakarlığımızdan, iki yüzlülüğümüzden, yalancılığımızdan, sağ gösterip sol vurmamızdan daha çok utanır oldum.

Hani biz Avrupa Birliği için Ulusal Program yapmıştık... Hani Kopenhag kriterlerine uyacaktık... Hani uyum yasaları çıkarıyorduk... Hani hükümeti oluşturan partiler AB'den yanaydı... "Ama"ları, "Ancak"ları duydukça , fıkradaki "biraz hamilelik" aklıma geliyor. "Biraz Avrupa Birliği"nden yana nasıl olunur? Kaç idamlık adam, kaç gram insan hakları, kaç kilo "bütün dünya bize düşman / Türk'ün Türk'ten başka dostu yoktur" bizi "biraz Avrupa Birliği'nden yana" yapar... Milletinin yaşam kalitesini ha bire aşağıya, daha aşağıya çekmek, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinden ha bire ceza almak , demokratik hakları ha bire sınırlamak, küçültmek, bunlar mı milli
onurumuzu koruyor ya da koruyacak?

Ne yapayım, Aya İrini'nin sahnesinde onları karşımda bir arada görünce aydınlığın karşıtı karanlık da aklıma geliyor...

Onları bir arada görünce ... Hayır hayır Başbakanın sağlık durumunu ya da "Arabesk müzik İslamiyet'e aykırı mıdır değil midir? " tartışmasını düşünemedim doğrusu, çünkü zaten bu iki konuyu herkes bol bol düşünüp konuşuyor. Bir de benim düşünmeme gerek yok!

Konserin sonunda, onları bir arada görünce , bu geceye tanıklık ettiğim için tanrıya şükrettim.

15 Haziran 2002