Ödül ve Ölüm Kardeşliği...

            Artık böyle. Artık ölüm ve ödül kardeş. Ölüm ve ödül içiçe , ölüm ve ödül sarmaş dolaş, birbirine iyice kenetlenmiş...  Tıpkı bizler gibi kenetlenmiş... Tüm sokak çocukları gibi kenetlenmiş. Artık böyle: sevinçlerimize gözyaşlarımız karışıyor;  acılarımızdan direnç çiçekleri üretiyoruz; isyanımıza  kahkahalarımızı katıyoruz...  Artık böyle : Ödül ve Ölüm kardeşliği  ilan ettik ülkede!

            Sokak Çocukları dedim... İki gün arayla , biri edebiyat biri sinema alanında iki ödül töreninde ödül alan "sokak çocuklarının"  sözcükleriyle, direnciyle , sahiciliğiyle, içtenliğiyle  sarsıldım ve güçlendim.

            UMUR, MERAL, BERKİN...
            Siz söyleyin, sadece  tiyatrocu ve yazar kimliğiyle değil,  Düttürü Dünya, Çöpçüler Kralı, Hababam Sınıfı,  Kapıcılar Kralı gibi nice filmin senaristinden ala "sokak çocuğu" olur mu!  Umur Bugay'dan,  sinema ve  tiyatromuzun çalışkan ve afacan emekçisi, işçisi, neferinden söz ediyorum!

             İstanbul Film Festivali'nin açılış töreni. Onur Ödüllerinin ilki  için  Umur Bugay sahnede... Adı söylendiği an alkış koptu.   Ödülü vermek üzere, tiyatro ve sinemamızın eşsiz oyuncusu Meral Çetinkaya  sahneye çıktı.  Onu önce arkadan gördük. Üzerinde siyah  bir giysi.  Ve Meral   sahnede,  yüzünü seyirciye döndü.  O anda  Lüffi Kırdar salonunu dolduran  iki bin kişi çılgınca alkışlamaya başladı! Dinmeyen bir alkış!   Sanatçının göğsünde Berkin Elvanın  artık çok iyi tanıdığımız o gülen yüzü bizi selamlıyordu.  Alkış dinmedi! Ey çocuk seni seviyoruz!

            Umur Bugay'ın   sanatın edebiyatın, sinemanın  aşağılanması, yasaklanması, yok edilmesini   lanetleyen  konuşması... Alkış dinmedi... "Bu karanlık dönemin son bulup, Cumhuriyet’imizin kuruluş felsefesi olan çoğunluğun azınlığa tahakküm edemeyeceği, etnik ve mezhepsel kavgalardan uzak, yüzü Batı’ya dönük, yasalar önünde herkesin eşit olduğu, laik ve tam demokratik bir Türkiye’de barış içinde yaşayacağımız umuduyla, hepinizi saygı ve sevgilerimle selamlıyorum." sözleri... Alkış dinmedi.  ( Törenin ayrıntılarını dün   birinci sayfadan sadece Cumhuriyet vermişti! Ayşegül Özbek'in  ve Vedat Arık'ın muhteşem yazı ve fotoğraflarıyla...Kıvanç duydum!)

            Umur, Meral ,Berkinle seyircinin bütünlenmesi geceye damgasını vurdu. Bu çocuklara bu alkış hiç dinmeyecek.

            KÜÇÜK İSKENDER

            Pera Palas'da Erdal Öz Edebiyat Ödülü törenindeyiz. Kürsüde Küçük İskender.  Onu  küçüklüğünden beri izliyorum. (Sanat Dergisi'nde Genç Şairlere  yer vermek ne büyük bir kıvançtı!) Kendine özgü sesi,  soluğu ve sokağın dilini hiç kaybetmedi . Bir de  "30 yıl boyunca duruşundaki tutarlılık" 
            Ödül, övünç ve ölüm arasında gidip geliyor  konuşurken.  "Omzunuza  dokunan bir el , bir bardak su olabilir ödül ... Ödül, övünç, ölüm, birbirine kardeş olan kavramlardır.  Ödül acıya dönüşebilir. Övünç utanca ... Ölüm ise bazen dirence dönüşebilir... Keşke tüm devrim ve anarşi  yolcuları için  alıyorum bu ödülü diyebilecek kadar sıradan ve olağan bir ülkede yaşasaydık ... Gezi çocukları için alıyorum, diyebilseydim... Ama olmuyor... Onlar ölürken biz hala özgürlük için mücadele ederken onlar aramızda değil.  Ölmek, ödül almaktan büyük bir iş!           Onlar adına ödülü kaldıramıyorum Ben bu özel yapım büyük ödülü bir kimlik edinmek, kimlik kazanmak için değil, belki de hepimiz  adına, kimliğimizi tekrar, tekrar, tekrar korumak adına alıyorum."

            Küçük İskender'i  dinlerken   o salonda bir çok insan,   çocukların öldüğü ve  öldürüldüğü  bir ülkede  yaşamanın ve hele hele yazmanın  ne anlama geldiğini  sorgulamaktan kendini alamıyordu! 

            İşte, artık böyle : Ödül ve Ölüm kardeşliği  ilan ettik ülkede!

Cumhuriyet- 6 Nİsan 2014