Nahit Hanım Artık Şiirlerde Yaşıyor...

Nahit Hanım artık yalnız şiirlerde, yüzlerce, binlerce öğrencisinin yüreğinde ve dostlarının anılarında yaşıyor. Nahit Hanım’ı 17 Mayıs akşamı yitirdik. Nahit Hanım yani Nahit Gelenbevi Fıratlı Damar...

Bundan iki ya da üç ay önce Balıklı Rum Hastanesi’nin bir odasında, Nahit Hanım’ın yatağının kenarına oturmuştum. Güneşli bir Cumartesiydi. Eli avuçlarımın içindeydi. Yatağın ortasında minicik , hem de mini minicik kalmıştı. 90’lı yaşlara meydan okurcasına anlatıyor , anlatıyor, anlatıyordu. En çok eski günleri anlatıyordu. Sevgiyi , güzellikleri, aşkı... Dostlukları, dayanışmayı, aşkı... Şiiri, edebiyatı, aşkı... Belki isimleri , zamanı, mekanları karıştırıyordu ama duyguları kesinlikle karıştırmıyordu... Pencereden vuran ışık huzmesi , yatağın ortasında çırpınan minicik bir kuşun kanat ve yürek çarpıntılarını aydınlatıyordu. Güzel havalara veda zamanıydı... Yaşam , avuçlarımızın, parmaklarımızın arasından kayıp gidiyordu... Bunu o da, ben de farkındaydık...

Nahit Hanım kim mi?
Bu soru her sorulduğunda, kendisi şu yanıtı verirdi: “ Beni bilen bilir . Nahit Hanım dersin, o kadar...”

Evet, bilen biliyordu Nahit Hanım’ın Ankara Kız Lisesi, Edirne Lisesi ve Haydarpaşa Erkek Lisesi edebiyat öğretmeni olduğunu... Sayısız lise öğrencisine edebiyat tutkusu, şiir sevgisi aşıladığını ; öğrencilerinin kolay kolay onun etkisinden kurtulmadığını, onun derslerini izleyenlerin yıllar sonra bile ona sonsuz bir sevgi ve saygı duyduklarını, bilen biliyordu...

Evet, Nahit Hanım’ın Orhan Veli’nin can yoldaşı, arkadaşı, esin kaynağı, “hocası” , büyük aşkı, şiirlerindeki adı söylenmeyen “sevgili” olduğunu bilen biliyordu...

“Ben Orhan Veli, / ‘Yazık oldu Süleyman Efendiye’ / Mısra-ı meşhurunun mübdii... Duydun ki merak ediyormuşsunuz, / Hususi hayatımı...” diye başlayan şiirinin bir yerinde der ya : “Bir de sevgilim vardır, / pek muteber ; / İsmini söyleyemem, / Edebiyat tarihçisi bulsun...”