Memleketimden Utanç Manzaraları

Siz hiç  kitapların ağladığını duydunuz mu?  Raflardan düşüp parçalanırken, sayfaları kopup yırtılırken? Yasaklanırken, yakılırken? Evlerden toplanıp, torbalara tıkıştırılıp karakollara götürülürken?  Bağlanıp, depolara yığılırken? “Suç aleti” olarak ekranlarda teşhir edilirken?   Postallar, çizmeler altında  ezilip can çekişirken?  Kitapların canları yanarken?

Siz hiç  tuğlanın , taşın, camın, çeliğin, betonun ağladığını duydunuz mu? Buldozerler, kepçelerle  yıkılırken, parçalanıp unufak edilirken? Yasalar çiğnenerek yıkılırken? Yangından mal kaçırır gibi, bir Pazar günü sabaha karşı   600 kişilik bir zabıta ordusuyla yıkılırken?  Yapının boşaltılmasına bile izin verilmeden  ve zaman tanınmadan  yerle bir edilirken? “Zaman verirsek yürütmeyi durdurma kararı çıkartırsınız” diyerek, “suçlu” olduklarını, “haksız” olduklarını, yasa dışı davrandıklarını bile bile  bir aydınlanma yuvasını yerle bir ederlerken  taşın toprağın ağladığını duydunuz mu?

Ben  duydum. Günlerdir kitapların, taşın ve toprağın ağladığını duydum, duyuyorum…  “Biliyor musun benim okulumu yıktılar” diye ağlayan çocuğun  gözyaşlarına karışıyor duyduğum ses…

Zeynep Mutlu Vakfı’na ait  Kemer Okullarının  “kaçak” olduğu gerekçesiyle yıkımından beri o ses kulaklarımdan ve yüreğimden gitmiyor.  Gerekçenin geçersizliğini Mimarlar Odası ortaya koydu zaten: İstanbul’daki 1850 okulun 1665’i “kaçak”tı.

Okulların açılmasına bir iki  hafta kala  gerçekleştirilen bu korkunç yıkımın gerçek nedenini  artık bilmeyen  yok sanırım.  Gerçek neden hükümete  muhalefet etmek!  Zeynep Mutlu Vakfı’nın Başkanı Zafer Mutlu, Vatan Gazetesi yönetim kurulu başkanıydı.  Genç yaşta yitirdiği güzelim kızının anısını,  vakıf okulunun yetiştirdiği binlerce pırık pırıl gençte, oradan yetişen çağdaş öğrencilerde yaşatıyordu.

Allah korkuları bile yok!

Bunu yapan, yaptıran kendini padişah mı sanıyor ,  diktatör mü ; siz buna “açılım” mı diyorsunuz, faşizm mi, doğrusu bilemiyorum. Benim bildiğim tek şey, bunların Allah korkuları bile olmadığı!

Çocukların , “çocukluğunu” çalmak , vicdansızlığın  en uç noktası bence. Tek örnek bu  değil elbet!

Sevgili Türkan Saylan’ın bu ülkede cüzam denilen  hastalıkla nasıl mücadele ettiğini bilmeyen yoktur sanırım. Bu mücadelenin  simge adıdır, örnek adıdır.  İstanbul Lepra Hastanesine,  onun adının  verilmesini önleyen  AKP’li üyeler de elbet bunu  sizin ve benim kadar bilir.  Hatta gidin sorun onlara, bu alanda bir ikinci isim  önerebilirler mi diye, kesin bilmezler, öneremezler... Ancak onlar Türkan Saylan’ı düşman bellemişlerdir. Yaşamının son günlerinde  evinin aranması,  kurup yönettiği Cağdaş Yaşamı Destekleme Derneği’ne (ÇYDD) baskın düzenlenmesi, onu Ergenekon’a iliştirme çabaları  bu düşman bellemenin sonucudur.

Onlar elbet  Türkan Saylan’a düşman olacaklar. Çağdaşlığa, aydınlığa bilgiye, bilime düşman olandan başka türlüsü beklenemez.

Ancak Alah korkuları yok derken , Lepra Hastanesini  düşünmüyordum doğrusu… ÇYDD’nden  burs alıp okuyan öğrencilerin   terörist olup olmadıkları, terör örgütüyle ilişkileri olup olmadığını   araştırmak için  emniyete tebligat yollandığını… Veeee 15 bin çocuk, 15 bin öğrenci için  gizli rapor hazırlandığını düşünüyordum. Yarın öbür gün bu çocukların başına bu hükümet ne belalar açabilir diye  endişelenmiyor değilim doğrusu!  Allah Korkuları yok demem bundan!

Eskiden… “Allah korkusu” dendi mi, benim aklıma Allah sevgisi, Tanrı sevgisi ya da neye inanıyorsanız onun sevgisi gelirdi.  Yani inandığınız için, sevdiğiniz için , yanlış yapmamaya, hatalı davranmamaya, iyi olmaya, adil olmaya, dürüst olmaya çalışırdınız…  Ancak bunlar iktidara gelip, bu uygulamaları sürdürdükçe, bu kavramlar da anlamlarını yitirir oldu! 

Cumhuriyet- 30 Ağustos  2009