İlk Taşı Günahsız Olan Atsın…

Şu son günlerde  gönlümde yatanı,  dilimin ucunda  düğümleneni avaz avaz haykırmak istiyorum: “İlk taşı günahsız olan atsın!”

Meğer tüm medyamız ne kadar demokrat, ne kadar özgürlükçü ve bağımsız, ne kadar adil, ne kadar insan hakları savunucusuymuş da benim şimdiye dek hiç haberim olmamış!

Adı üzerinde  “iddianame” bu …  Suçlanana daha söz hakkı verilmeden ortaya saçılan  medyanın öfkesi kini, ileride “gazetecilik” derslerinde okutulacak türden.

“Darbeci gazetenin(!) darbeci yazarları(!)”  diye ağızlarından salyalar püskürterek  Cumhuriyet Gazetesi’nın tüm yazarlarını hedef alıp yazanlar, çizenler, konuşanlar, Mustafa Balbay’ın  tecritten, avukatı aracılığıyla yollayabildiği ve Cumhuriyet’te yayınlanan açıklamalarının birine yer verselerdi, ne yapmaya  çalıştıklarını anlamaya gayret ederdim.  Ama hayır vermediler!  Benim için  çifte standartlığın, kaypaklığın ölçütü oldu bu!

“Gazeteci olmak”

40 Yıllık meslek yaşamımda, (33 yıl Milliyet, 7 yıl Cumhuriyet)  “bıktık artık her yazıda insan hakları, yetti be kabak tadı verdi” diye çıkışan ağabeyler, şefler, yöneticiler, “meslektaşlar”  meğer nasıl da  insan haklarından, vicdandan yanaymış…Ben anlayamamışım!  Bugüne dek amma kamufle etmişler, ama gizlemişler; hiç çaktırmamışlar!

Güneydoğu’da Komutanların peşine takılıp askeri tatbikata  giden gazeteciler…  (İçlerinde üniforma giyenleri bile bilirim!) Polisten daha “polis” kesilen  polis muhabirleri…  Yargıçtan daha yargıç kesilen adliye muhabirleri… Amerika’nın Irak işgalini  alkışlayan “Dış Haber şefleri”, Amerikan ordusuyla Irak’a girmek için yanıp tutuşan acar yazarlar… Patronların iş takipçisi  “gazetecileri” olduğunu bilmeyen mi var? Bugüne dek yetkili Generaller, Paşalarla ilişkisi olmayan  tek Ankara Temsilcisi tanıyor musunuz???  Elleri kanlı Evren’i savunan, baş tacı eden gazetecileri  görmedik mi?

Darbe kışkırtıcısı  “gazeteci” kadar, İktidarla kucak kucağa “gazeteci” de olmaz! İkisi de aynı yozluğun, yamukluğun parçasıdır!  Ben Abdi İpekçi’den böyle öğrendim!

Bulanık sularda, çamurlu zeminde, lekeli ortamda  temiz kalmak, zor iştir. Ama işte bu zoru başarana “gazeteci” denir. Sahibinin sesi kuklalara değil!

Ayıptır

Bütün bunları zaten herkes biliyor… Hiç yazmayacaktım , eğer  bir “arkadaş”ın çarşaf çarşaf suçlamalarını okumasaydım…   Eğer bu “meslektaş”, Milliyet’ten topluca kovulduğumuzda “ombudsman“ olduğu halde günlerce susmasaydı… (Ki bu kovulanlar arasında , ona yazı yazma olanağını verenler, ona paye veren yöneticiler de vardı.)  Okur tepkileri, kovulma gerekçemizi öğrenme istekleri  karşısında susup susup , 15 gün sonra  “CNN de böyle yapıyor… İşten çıkarma haberini okura duyurmuyor” gibilerinden bir açıklama yayınlamıştı. Şimdi insan hakları havarisi kesilmiş bu “ombusman” , suçlamaları  arasında  şu satırları okumasaydım yine de susacaktım:
“”Umuyoruz ki  Balbay masum olsun. Ama meslek dayanışması diye yeri göğü inletenlere şunu sormak lazım: Gerçek bir düşünce ve ifade özgürlüğü kurbanı olan  Hrant Dink öldürüldüğü zaman neredeydiniz? Hanginiz Agos’a gitti, hanginiz cenazesine katıldı? Hanginiz 90’lı yıllarda işinden olan gazetecilere sahip çıktı?”

Ayıptır. İnsanın utanması olur. Mustafa Balbay’a  reva görülen  muameleye karşı, meslek dayanışmasında bulunanları yermek isterken Hrant Dink’i “kullanmak” ayıptır.   

On binler Hrant’ın ardından yürürken doğrusu “Ombusman”a tekmil vermek kimsenin aklına gelmemiş olabilir. Sayım mı yapmış, yoklama mı?! İnsan böyle şeyler söylemeden bir düşünür!

Şimdi Ignacio Ramonet'in "Medyanın Zorbalığı"(Om yayınları)  ve Noam Chommsky’nin  “Medya Denetimi” (Tüm zamanlar yayıncılık)  kitaplarını okumanın tam zamanıdır…  Düşünme zamanı… Konuşmadan, yazmadan önce susup düşünme zamanı…  İlk taşı günahsız olan atsın deme zamanı…

Beşiktaş Belediyesinin  kültür Atağı

Beşiktaş Belediye Başkanı İsmail Ünal  bugüne dek sanat ve kültür  mekanlarına,  sanat ve kültür etkinliklerine verdiği önemle de öne çıktı.  Birkaç akşam önce verdiği yemekte, sanatçıları ve yazarları  Kemal  Kılıçdaroğlu ile bir araya getirmesi, sohbet olanağı yaratması  sevindiriciydi.  Katılımcıların bunca çok olmasında kanımca  “çalışkan nefer” Faruk Şüyün’ün  rolü büyüktü. Gecenin bir de sürprizi vardı:   Beşiktaş Belediyesi için Necdet Sakaoğlu’nun yazdığı “Güle Güle Çocuklar-  Atatürk’ün Beşiktaş Günleri” adlı kitabı.  Muhteşem fotoğrafları, özenli ve titiz baskısıyla  kalıcı bir değer…  Kitaba emeği geçenlere sonsuz teşekkürler. 

Cumhuriyet- 27 Mart 2009