Gevşemek Yok !

17 Nisan'dan beri "Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak" duygusu yüreklere yerleşirken... Daha güzel bir Türkiye  inancı derinleşirken...Yeniden ağız dolusu gülmeye alışmaya çalışırken... Sevgi dili güçlenecek diye;  haksızlıklar azalacak  diye; soygun ve talan önlenecek diye umutlanırken...
Amman ha! Sakın ha! Gevşemek yok! Her an, her alanda tetikte olmaya devam! Bilinçli olmaya , bilinçli davranmaya devam! Çünkü bilmeliyiz ki  her kötülüğü yapmaya, her yalana her çarpıtmaya sarılmaya hazır; çıkar musluklarının kapanmaması için her şeyi yapmaya hazır  kraldan çok kralcılar var.
YSK KARARINI AÇIKLAMADAN SAKIN TATİL PLANI YAPMAYIN. 2 HAZİRANDA  İSTANBUL'DAN  UZAKLAŞMAYI AKLINIZDAN  BİLE GEÇİRMEYİN!
Bu bir korku, endişe, umutsuzluk çığlığı  değil, sadece ve sadece bir dayanışma ve dik duruş talebidir. 
Artık sanatsal  konulara dönebilirim:
ALİ  POYRAZOĞLU  BÜYÜSÜ
Önceki akşam "Tamamla Bizi Ey Aşk" oyununu izlerken, bir kez daha  Ali Poyrazoğlu'nun  gizil gücüne, yeteneğine,  barındırdığı şeytan tüyüne hayran oldum.    
Yazdığı öykülerden yola çıkarak yazıp yönettiği bir buçuk saatlik bir şölen sunuyor.  Kendisine   ayak uyduran iki oyuncu,  Melih Ekener ve  Güneş Berberoğlu'yla birlikte...  Evli bir çift ve bir psikiyatr... Şölen boyunca ilişkileri, aşkı, alışkanlıkları,kavgayı, çatışmayı, sevişmeyi, evliliği masaya yatırıyorlar. Üstelik seyirciyi de sahneye katarak!
Bir an kahkahalarla gülerken, bir sonraki an  gözleriniz yaşarıyor, Ali Poyrazoğlu,   empati  sağlamayı çok iyi biliyor.  Kollektif  duygu bombardımanı yaşatıyor. Birlikte gülüp , birlikte ağlıyorsunuz!
Selamda , seyirciye seslenmesi, günümüze atıfta bulunması,  hocaların hocası Yıldız  Kenter'i alkışlatması (sahnedeki 3 oyuncu da Yıldız Hanımın öğrencisi)... Tiyatro sanatını yüceltmesi, tiyatroya sevgi ve saygı cömertliği ayrıca alkışa değerdi!
HAYDİ TİYATROYA
İstanbul 'da  tiyatro yapıları tek tek yok edildi. Tiyatrolar ya AVM diplerine gömüldü ya da ara sokaklarda minicik mekanlara... Ama bütün tiyatrolar dolup taşıyor!
Dükkanlar , tıkınmalar, yemek kokuları arasından geçip AVM'lere gömülmüş tiyatrolara ulaşmak beni  kahrediyor. Bunun belki tek istisnası Zorlu.  Birkaç nedeni var:
1) Zorlu Gösteri Sanatları Merkezi'ne dışarıdan doğrudan ulaşabiliyorsunuz. 2) İlk günden bu yana,  değişik olanaklı farklı mekanlar açarak, salon türlerini ve işlevlerini çoğalttılar. 3)  Murat Abbas yönetiminde dolu dolu ve çok geniş yelpazeye yayılan   çok farklı türlere yer verir oldular. (Birkaç gün sonra Caz Festivali!)
Geçen hafta Zorlu Studio'da izlediğim "Yalnızlar Kulübü" bir kaç yıl önce  ilk kez  Uluslararası İstanbul Tiyatro Festivalinde sunulmuştu. Sami Berat Marçalı'nın akıllıca yazdığı, ustalıkla yönettiği  oyun  Toy Tiyatro ile B Planı yapımı.
Günümüzde çok revaçta olan   "kişisel gelişim kursları " çerçevesinde gelişen oyun sürprizlerle dolu. (Sürprizleri bozmamak için başka bir şey demiyorum.)
Kaya Akkaya, Devin Özgür Çınar, Olgu Baran Kubilay, Umut Kurt, Ceren Taşçı, Duygu Yetiş  bütün bu sürprizleri keyifli oyunculuklarıyla  izleyiciye  geçiriyor.  Marta Montevecchi'nin işlevsel sahne tasarımıyla su gibi akıp giden "Yalnızlar Kulübü"nde hiç de yalnız olmadığımızı fark edip, "iyi ki tiyatro var" diyoruz!
TİYATRO  DEMOKRASİNİN VAZGEÇİLMEZİ
Tiyatro salonlarımız yok edildiğinden beri  her topluluk,  kent kent, semt semt , AVM, AVM dolaşıyor... Her tiyatro topluluğunun programını  izleyebilmenin en doğru yolu internete girip bakmak...
Son zamanlarda Amerikalı tiyatro insanı Oskar Eustis'in ( kuramcı, yönetmen, yazar, N.Y. Halk Tiyatrosu yöneticisi vb)  tiyatro ile demokrasi arasında kurduğu paralelliği düşünüyorum.
"Gerçek, ancak farklı görüşlerin  çatışmasıyla ortaya çıkar" derken,  demokrasilerde de tiyatroda da  "diyalog yaratmanın" önemine  vurgu yapıyordu...
Bir de "Kendinizi , bütünün bir parçası gibi hissetmek için tiyatroya gidin" diyordu.
Haydi bakalım: Diyaloga yer açalım ve Tiyatroya gidelim!

21 Nisan 2019