Çocuklar ölürken yazmak...

Bir çocuk daha öldü... Bir çocuk daha... Bir çocuk daha...

Ben fuarda dolaşıyorum. “İzmir Enternasyonal Fuarı”nda. Bu yıl 75. yıldönümünü kutluyor... Nedense uluslararası demiyorlar. ‘Enternasyonal”diyorlar.

Öyle gelmiş öyle gidiyor... 75. İzmir Enternasyonal Fuarı ana baba günü. Millet oraya akın etmiş, çeşitli ülkelerin pavyonlarını dolaşıyor , bedava broşür topluyor, etkinliklere katılıyor, sergilere girip çıkıyor, çocuklar illaki Luna Park diye tutturuyor, büyükler ağırdan alıyor... Çocukluğumu taçlandıran Luna Park’a bu kez uğramadım.

Fuarda kalabalıklar arasında kendime yol açmaya çalışırken, bir an için durup çevreme haykırmak istiyorum: Hey! Bu ülkede çocuklar ölüyor farkında mısınız ! Bir çocuk daha öldü ! Bir çocuk daha öldürüldü!

Hayır bağırmıyorum. Başbakan değilim. “Askerlik, yan gelip yatma yeri değildir” diyemem. Şehit ailelerini , iyi olanlar / hesap soranlar diye kamplara ayıramam... Hayır bağırmıyorum. Ölen çocuk benim çocuğum değildi ondan bağırmıyorum. Fuar’da kimse bir çocuk öldü diye bağırmıyor. Belli ki, ölen, onların çocuğu değildi...

Bağırmak yerine, adımlarımı sıklaştırıyorum. Yetişmem gerek. Fuarın orta yerinde kendi başına bir vaha olan İzmir Sanat Merkezinde “Basın, Hayat , Edebiyat” başlığı altında bir söyleşim var.Kendi söyleşime gecikirsem ayıp olur. Üstelik önce Filiz ve Fikret Otyam’ın resim ve fotoğraf sergisini göreceğim... Sergide, Anadolu’nun her yanından damıtılmış renkler, yüzler, gözler bana bakıyor , bencilliğimi yüzüme vuruyor! Lübnan’da, Afganistan’da değil, bu ülkede çocuklar ölüyor diye haykırıyor tablolardaki annelerin gözbebekleri!

75. Izmır Enternasyonal Fuarı bu yıl dolu dizgin... Açıkhava konserleri, türkü şenliği, Dünya Mutfakları Festivali bir yanda, basket turnuvası, Kitap Sokağı, Çocuk Kulübü öte yanda. 75 Yılın öyküsünü anlatan Nostalji Sergisi muhteşem... Nostaljik Göl Gazinosu’nun yanından geçerken ilk gençliğimi anımsayıp acaba “Mogambo” ve “Kübana”yı da açtılar mı diyorum... Hayır açmamışlar...Ama o zamanlar soğuk savaş yıllarıydı. Ve Fuar’a en çok iki kutuplu dünyadaki bilimsel rekabete tanık olmak için gidilirdi.

Soğuk savaş yılları çoktan geride kaldı. Şimdi tek kutuplu dünyada, her zamankinden daha çok şiddet, daha çok savaş var. Şimdi çocuklarımız daha çok ölüyor. Şimdi benim ülkem kutuplara ayrılıyor. Geri dönüşü olmayacak bir şiddet sarmalına yuvarlanıyoruz. Kin, öfke , intikam duygularını pompalayarak, birlikte yaşamaya, barış ve güven ortamında birlikte var olmaya sırt çeviriyoruz!

Hangi etnik kökenden olursa olsun, Türk, Kürt , artık çocuklarımız ölmesin , öldürülmesin! Anaların isyanını duymuyor musunuz! Bu ülkede herkese yer var. Bu ülkede herkes için barışı, herkes için güvenliği, herkes için adaleti, herkes için refahı sağlayabiliriz. Yeter ki isteyelim. Yeter ki, şiddetin çıkar yol, çözüm olmadığını kavrayalım!

Bugün 75. İzmir Enternasyonal Fuarının son günü.

Sahi siz hiç fuara gittiniz mi?

Sizin hiç çocuğunuz öldü mü?

Cumhuriyet - 10 Eylül 2006