Benim Canım Annem...

Benim Canım Annem,  
Bugünün  "Anneler Günü" olması,  sana seslenmem, seninle konuşmam için  sadece ve sadece bir bahane... Bunu sen de, ben de, tüm okurlar da elbet biliyor... Bir de  yine biliyoruz ki, sana seslenmek, senin aracılığınla tüm anneleri, tüm çocukları kucaklama isteğimden ve niyetimden başka bir şey değil...Kimileri bugünü tam bir tüketim yarışına soksa da, ben yine de fırsat bu fırsat  annelere sarılmak için kullanıyorum  bu özel günü. 

Canım Anam, Sen "gideli", yedi yıl olmuş. Kimi zaman dün gibi , kimi zaman tüm bir ömür ya da yetmiş yıl gibi gibi... Yaşadığımız  korkunç haksızlıklar karşısında hep, iyi ki yoksun   diyorum.

Örneğin basına yönelik baskılar, haksızlık, hukuksuzluk, tehdit karşısında, arkadaşlarıma, meslektaşlarıma reva görülen zulüm karşısında hem  nasıl öfkelenip isyan edeceğini,protesto yürüyüşlerine katılacağını ;  hem de  korku ve endişeden bin kez "ölüp", aman yavrum dikkatli ol tembihlerini geçeceğini görüyor gibiyim. Sanki bu  baskı ve tehdidin  "dikkat"le ilintisi olabilirmiş gibi...

Canım Anam,  o var diye kendimi bu ülkede, bu dünyada daha güvende, daha zengin, daha "insan gibi"  hissettiğim  Halit Çelenk'i de kaybettik... "Koca Çınar", üç fidanla buluştu. Bize, ona bir kez daha teşekkür etmek düştü.

Benim canım arkadaşım, annem,  yaşadığımız güzellikler karşısında da   eksikliğin hep omuz başımda...  Sanki birlikte izliyor,   birlikte değerlendiriyoruz  yaşadıklarımı... Bütün o güzellikleri , yaratıcı eylemleri, sanatsal etkinlikleri  sanki sana anlatırmış gibi, okurlara anlatıyorum.

Hani derler ya, "insanın çocukluğu, annenin ölümüyle biter" diye... Belki de yaşamın en değerli anlarını hep seninle paylaştığımdan, sanki benim çocukluğum hiç bitmiyormuş gibi geliyor bana...

"HAYATIMIZIN MİMARI"    

Benim Canım Annem,
Şu son günlerde "Anneler Günü" kutlamalar arasında rastladığım bir tanımlama çok hoşuma gitti.  Arkitera Haber bültenindeydi: "Hayatımızın mimarı annelerimiz..." diyordu.

Ne doğru  bir tanımlama:
O  mimarinin temelinde sevgi ve şefkat var. Çocukların hiç ama hiç dinmeyen gereksinimi; yaşları kaç olursa olsun hiç doyamadıkları ;  hep daha çoğunu, ama kendi tayin ettikleri zamanlarda istedikleri  sevgi ve şefkat...

O mimarinin çizimlerinde elbet özgürlük var, bağımsızlık var... Sevgiyle, şefkatle çocuğunu sınırlamamak, kısıtlamamak,  boğmamak; bırakmayı bilmek var.

O mimarinin perspektifinde, bakış açısında, vericilik, almadan, karşılık almayı beklemeden vermek var... Anneler, çocuklarına verdikçe zenginleşendir... Çocukların "borçları", asla anne ve babalarına değil;  kendi çocuklarınadır. İşte bu mimarinin  perspektifinde bunları asla unutmamak, hep anımsamak var! 

Bu temel öğeler üzerine  eklenen, bilgi ve birikim, deneyim ve gelecek düşü...    
İşte canım anam,   annelerin mimarisi hazırlıyor, gelecek kuşakların  yaşam biçimlerini, hayatlarını ve nasıl bir insan olacaklarını...   Nasıl bir toplumda yaşamak istediklerini...

Benim Canım annem,
Şu yukarıda bir çırpıda sıraladıklarımı ben senden öğrendim. Ve bugün senin aracılığında tüm "Anneleri"- doğurmuş olsunlar ya da olmasınlar –tüm anneleri bir kez daha kucaklıyorum.

Sevgili Okurlar ve tüm çocuklar; bugün "annelerinizi" kucaklayın. Kollarınızla değilse bile gönlünüzle... Nerede olurlarsa olsunlar,  onlar hissederler bunu...

NOT : 10 Mayıs, Leyla Gencer'in ölüm yıldönümü.Salı günü saat 18:00'de  Kadıköy Süreyya Operası'nda "La Diva Turca"yı  anacağız. Onun sesini , aryalarını dinleyeceğiz.  Hepinizi bekleriz.

Cumhuriyet-  8 Mayıs 2011