Bedri Koraman: Karikatürün Donkişotu!

            Bedri Koraman...  Adını yazdım  ve yüzüme kocaman bir gülümseme, yüreğime  müthiş bir sıcaklık  ama ayni zamanda derin bir sızı yerleşti...  30 Yılı aşkın bir süre  ayni gazetede , ayni koridora açılan odalarda çalıştık.  (Arada , onun minicik bir kaçış ve hemen geri dönüşünü saymazsak tam 32 yıl...) Abdi İpekçi'nin "Milliyet"ini Milliyet yapanlardandı. Sonda söyleyeceğimi başta söyleyeyim: 

            Bu Bedri'nin ilk ölümü değil . Daha önce de ölmüştü , öldürülmüştü ... Canı gibi sevdiği;  ölçülemeyecek denli emek verdiği, çok şey kattığı, adıyla özdeşleşmiş  gazetesi Milliyet'ten hoyratça kovulduğu gün... Ortak paydamız! Ondan bir teşekkürü esirgeyenlerdi onu ölüme mahkum eden. Sonra başka gazeteye gittiyse de hiç ama hiç ayni şey değildi, olmadı, olamazdı...  

            Sıkı Gazeteci

            Bedri Koraman usta bir çizer, usta bir gazeteciydi.  Hep vurgulandığı gibi  "editoryal karikatürün" öncülerinden...
            Kişiliği,  afacan mizacı,  ironisi, alçakgönüllülüğü, kendisiyle  dalga geçebilmesi,  kocaman yüreği, kendini değil yaptığı işi önemsemesi, dostluklara verdiği sonsuz değer, her daim güler yüzü...  Bana öyle geliyor ki  bütün bu özellikleri onun ustalığını  gizliyor,  keyifli kişiliğini  öne çıkarıyordu...

             Bedri'nin karikatür ve  gazeteciliğini  şöyle özetleyebilirim:
             Günceli kovalarken, söylenen kadar söylenmeyenin de peşinde koşması... Toplumsal nabzı elinde tutması. ( "Çizgilerine psikoloji katması" diyecektim, çok iddialı olur diye vaz geçtim)
            Siyaset insanlarına, amansız hatta acımasız bir eleştiriyi bile  gülümsemeye dönüştürmesi... Eleştiriyi öfke kinle değil, hoşgörü ve sevgiyle sarmalaması...
            Politik mesajlar kadar  popüler konuları da ele alması...

            RENK CÜMBÜŞÜ

             Somut gerçeklikten, güncel yaşamdan kaynaklanan  çizgileri... 
            En ufak ayrıntıya verilen önem...
            Bunların tümünü   muhteşem bir renk cümbüşüyle tamamlaması...

            Bunları sağlamak için ne denli titizlikle çalıştığını anlatmam imkansız...  Mükemmel olması için  o masanın başından saatlerce kalkmaz, kolay kolay beğenmez, müthiş emek verirdi her karikatüre.
            Politik karikatürlerin yanı sıra kadın erkek ilişkilerini ele aldığı  pazar eklerinin tüm bir  sayfasını kapsayan  çizgileri  onu müthiş popüler kılmıştı. Bunlar cizgi roman niteliğindeydi.  

            Bütün kadınları "cazibe nesnesi"  olarak çizmesine ben öfkelenirdim...  Hiç gocunmaz, kahkahalarla güler, "Merak etme, ben senden daha feministim, onları olduklarından daha güzel görüyorum"  derdi...  Aslında çizdiği erkek egemen toplumun  görmek istediği ya da kafasından geçendi...

            DEMOKRASİ KÜLTÜRÜ MÜ?

             Cumhurbaşkanı, Başbakan,  farketmez, onları  kılıktan kılığa sokardı. Acımasızdı. Turgut Özal'ın çıplak dansöz, Demirel'in ejderha hallerini nasıl unuturum ki! Hiç bir lider  ona kızmazdı.
            Ama   o zaman şimdiki gibi değildi.  Bunca öfke kin nefret yoktu.  Lider olmanın gereği demokrasi kültüründen geçerdi. Karikatüriste dava açmak  acizdi, zavallılıktı, korkaklıktı, gülünçtü, zeka kıtlığıydı.  

            Bedri ve  Örsan Öymen... Bu ikili Türkiye'nin her yerinden ne röportajlarla dönerlerdi...  Seçimler, Mecliste olup bitenler,  liderlerin yurt içi yurt dışı yolculukları , kongreler, mahkemeler...  Tarihsel bir panorama  geçiyor gözümün önünden...

            Canım arkadaşım,  Sevgili Bedri... Artık kimse seni üzemez, yoramaz, öldüremez, işsiz bırakamaz, mesleğinden ayıramaz... Işık ve renkler içinde uyu.  Sevgili  arkadaşın Örsan Öymen'le buluşup orda yine ne afacanlıklar yaptığınızı düşünmek istiyorum.

Cumhuriyet -5 Haziran 2015