Ah! Sakalımız Yok ki...

Kısa bir süre önceydi. Melih Aşık, “Silah Batırdı” başlıklı yazısında komşu Yunanistan’ı silah harcamalarının batırdığını, 2000-2008 yıllarında Yunanistan’ın 76 milyar dolar; Türkiye’nin ise aynı dönemde silaha 120 milyon dolar harcadığını hatırlattıktan sonra şu soruyu soruyordu: “Neden iki ülke aç kalma pahasına ABD silah sanayini ayakta tutma görevine böyle sıkı sarılmış durumda? Bu konuyu kim gündeme getirecek?”

O gün telefona sarılıp “Canım Melih, sevgili arkadaşım Melih, sakalımız yok ki, lafımıza kulak verilsin!” diye haykırmak geçti içimden, ama yapamadım!

Yıllardır, ama yıllardır sivil toplum kuruluşları, ama özellikle de kadın kuruluşları bu gerçeği dile getirirler; dikkatleri bu gerçeğe çekmek için uğraşıp didinirler. (Bakınız “Kadın Olmak” kitabım. s:123-135)

Bu sayfaların okurları anımsayacaklar: Türkiye-Yunanistan Kadın Barış Girişimi olan WINPEACE’in çalışmalarını zaman zaman sizlere aktardım. 13 yıl önce WINPEACE’i kurma nedenimiz barış kültürünü yerleştirmekti. Hedeflerimizden biri de silahlanma yarışı yerine, şiddetsiz çözüm eğitimini yerleştirmekti!

Bir tank fiyatına

Bir adet F-16 uçağı almak yerine 100 odalı, 5 ameliyathaneli, yoğun bakım üniteli ve 400 hasta kapasiteli iki hastane açılabilir.

Bir adet Leopard tankı almak yerine, 7 tam teçhizatlı ilkokul açılabilir.

Bir adet Awacs uçağı almak yerine 50 bin yoksul öğrenciye on yıllık eğitim bursu verilebilir.

Bir adet insansız uçak almak yerine, şiddet mağduru kadın ve çocukların sığınabileceği 100 kişilik bir sığınma evinin on yıllık bütçesi karşılanabilir ya da modern donanımlı 20 dispanser açılabilir.

Silahlanmaya bir dakikada (evet bir dakikada) harcanan para binlerce aç çocuğu doyurabilir...

Şu yukarıda saydıklarım, işte WINPEACE’de Yunanlı kadınlarla birlikte hazırladığımız “Silahlanma ve Savaş Yerine Barış Eğitimi” başlıklı broşürümüzden…

Gülümseme - küçümseme

İki ülkede de bu yoldaki çalışmalarımıza, toplantılarımıza, seminerlerimize, broşürlerimize, koca koca adamlar, göbeklerini hoplata hoplata aman ne gülmüşler, ne alay etmişlerdi.

Hiç unutmam, basın bültenlerimiz, her nasılsa bir televizyon kanalında haberlerde kendine minicik bir yer bulabildiğinde, dönemin hem askeri hem sivil yetkilileri, yüzlerinde gülümseme ve küçümseme, “bırakın kadınlar anlamadıkları konularda konuşsunlar” diye aman ne “uygar”(!) bir tepki göstermişlerdi!

Sivil toplum kuruluşlarını, hele hele kadın kuruluşlarını küçümseme tavrı erkek egemen medyamızda da, iktidarda da hâlâ süregelmekte…

Anımsayın, Başbakan bile, protesto eden çevrecilere kızdığında, “Çevrecinin daniskası da biziz!” demişti.

Ben Sevgili Melih Aşık’a teşekkür ediyorum bu konuyu gündeme getirdiği için. Onun ardından medyanın erkek starları da bu yollu yazılar yazmaya başladı.

Derken İzmir Ticaret Odası Başkanı Ekrem Demirtaş’tan gelen mesaj gazetelere yansıdı:

Bir F-16 savaş uçağının bir saatlik uçuşu 10 bin Avro’ya mal oluyordu. Ve İzmir Ticaret Odası ve Yunanistan’daki ticaret odası “Ege’de Savaş Uçakları Uçmasın” adlı bir kampanya başlatmıştı. (Bu kampanyaya nasıl destek verilir bilmiyorum ama başta WINPEACE olmak üzere, sayısız STK’nin destekleyeceğine inanıyorum.)

Tamam sakalımız yok ama görüyorsunuz işte, kadınların sağduyulu sesine kulak vermekte yarar var… Daha geç olmadan…

Cumhuriyet - 25 Mart 2010