Afganistan dönüşü…

“Türkiye’ye döner dönmez, bütün aileyi, çoluk çocuğu toplayıp doğru Anıt Kabir’e gittim. Ata’ya teşekkür etmeye…”
Bu sözü ilk önce, çalışmalarını Afganistan’da uluslararası bir kuruluşta sürdüren bir Türk bilim adamından duydum. Sonra başka Türklerden, kadınlardan, erkeklerden, gençlerden, yaşlılardan , memurlardan , işçilerden…

Ata’ya şükranı, her biri kendine göre farklı sözcüklerle dile getiriyordu, kendilerini farklı biçimlerde ifade ediyordu. Ancak hepsinin ortak yanı vardı: Anlatılması güç bir şükran duygusu! Çünkü hepsi kısa ya da uzun süreli Afganistan’da bulunmuştu. Dinin siyasete nasıl alet edildiğini yaşamışlardı. Din adına tarikatların ülkeyi nasıl bitmeyen savaşlara sürüklediğini , din adına birbirini izleyen birkaç kuşağın nasıl eğitimsiz bırakıldığını, din adına insanların nasıl yozluğa, yokluğa, karanlığa çağdışılığa mahkum edildiklerini görmüşlerdi…

Dönüş işkencesi
Ben Afganistan seferimden Türkiye’ye dönünce, önce Afganistan’dan gelen Afgan Hava Yolları, Ariana, uçağıyla gelen herkese İstanbul havaalanında yapılan hayvan muamelesine şaşakaldım.

Altı saat uçtuktan sonra dış hatlara inen uçağın tüm yolcuları bir otobüse doldurulup iç hatlara götürülüyor, orada bir çıkış odasına sokulup hem kendileri hem el çantaları tek tek aranıyor, kemerleri, saatleri çıkarılıp, her geçene öten , tehlike sinyali veren makineden geçiriliyor, tekrar otobüse dolduruluyor -300 kişiyi bekliyorsunuz- yeniden dış hatlara dönülüyor, bavullar da ayrı bir işlemden geçiriliyor ki, iki saat onları bekliyorsunuz…
Uçağın inmesiyle, öğle saatinde bomboş havaalanından çıkışım arasında neredeyse 4 saat vardı. Uyuşturucu arıyorlarmış… Ama Afganistan’dan Türkiye’ye, Dubai, Baku ya da herhangi bir kent üzerinden gelirseniz o zaman bu işkence yok!

Kabil dönüşü, İstanbul yeryüzünün en güzel kentiydi. Güzellik de laf mı cennetti, cennet!
Türkiye nereye?
Asıl şaşkınlığım eve ulaşıp gazeteleri tarayınca başladı:
TCK’nın yürürlüğe girmesi 1 Hazirana ertelenince, AKP hükümeti , Başbakanın önerisiyle bir çırpıda, daha önce hiç hesapta olmayan bir maddeyi değiştirivermişti:
“Kanuna Aykırı Eğitim Kurumları” açanlara , sürdürenlere, bunda görev alanlara ceza sıfırlanıyordu. Hemen ardından gelen tepkiler, Başbakanı çok üzmüştü. Sanki aksini söyleyen varmış gibi “Kuran öğrenmek suç mu? “ diye soruyordu…

Belki de Afganistan’da dinin siyasete alet edilmesinin en çarpıcı örneklerini yaşadığımdan, birkaç kuşak gencin “din eğitimi” adına nasıl eğitimsiz bırakıldığını, hurafelerle doldurulan küçücük beyinlerin nasıl dinci faşistlere dönüştüğünü, ülkenin nasıl ortaçağa sürüklendiğini gördüğümden, isyanımı bastıramadım…
Kabil’de , Taliban’ın devrilmesinden 3 yıl sonra , bugün bile kadınların burkadan, çarşaftan, türbandan, örtüden kurtulmak için verdikleri mücadeleyi gördükçe , “yüreği hıçkırıklarla dolan” Başbakanımızı düşünmeden edemedim…

Unutmayın, Afganistan’da Ruslara karşı savaşan, Amerika Birleşik Devletleri destekli “Mücahidin”ler de “Ilımlı İslam Cumhuriyeti” hedefliyorlardı. Sonrası malum. İç savaş ve ardından gelen Taliban yönetimi… Taliban çok gülmüştür (ya da çok üzülmüştür) bu “Ilımlı İslam” lafına! Ülkeyi üç yıl yönetmesi yetti, halkını karanlığa mahkum etmeye!

Cumhurbaşkanımız , 15 haziran’da Afganistan’a gidiyor. Hiç kuşkum yok Afgan yetkililer ona da “Türkiye Cumhuriyeti”ni örnek almak istediklerini yana yakıla anlatacaklar. Sayın Sezer’in sık sık vurguladığı gibi “Ilımlı İslam” olduğumuz için değil, laik bir devlet ve toplum yapısına sahip olduğumuz için!
Bugün Mecliste çoğunluğa sahipler diye, bu yapıyı değiştirmeye kimse kalkışmasın! Türk milleti izin vermez. Vermeyecektir.
Teşekkürler Sayın Sezer. İyi ki varsınız!

5 Haziran 2005- Cumhuriyet