2017'nin son günü...

  2017'nin son günü...  Kimileri tatlı bir telaş içinde... Belki de tembellikte... Kimi  eve kapanmış; ya da kendini sokaklara atmış... Kiminin ağzında bir küfür, kiminin dudaklarında bir gülümseme... Yeni yılın bir öncekinden daha iyi olacağı umudunu yeşertmek isteyen isteyene...

  Bugün bu yazıyı okumasanız da olur. Çünkü çok kişisel bir yazı... Şu kahrolası 2017 yılında, meslek yaşamımım ellinci yılını doldurdum... Dile kolay, elli yıldır yaz babam yaz!
  Gece yazdım, gündüz yazdım. Kışın yazdım , her yaz ve tüm baharlarda yazdım. 
  Sevince yazdım, kızınca yazdım. Öfkelenip yazdım, ağlayarak yazdım... Sevinçten sevince bulutların üzerinde uçarken yazdım.  İçim çok acıdığında, için için kanarken yazdım.
  Öğrenmek için yazdım; öğrenince yazdım. Anlamak, kavramak, sormak, sorularımı çoğaltmak için yazdım...
  En çok, en çok, paylaşmak için yazdım. Tanıklık etmek için... Bunu herkes bilmeli diye yazdım...Bunu yazmazsam ölürüm diye yazdım...
  Unutmak için yazdım, unutmamak için yazdım. Kimse unutmasın diye... Kayda geçsin diye...
  Karşı çıkmak, itiraz etmek, hayır demek için yazdım. Ama sığınmak, hayata sarılmak için de yazdım.
  Bir insana dokunabilmek, bir çocuğu gülümsetebilmek için yazdım... İçeridekiler  ve dışarıdakiler için... Yalnız değilsiniz demek için...
  Hem başkalarının , hem de kendi düşlerimi ve düşüncelerimi çoğaltmak için yazdım...   

YAZMAK... YÜRÜMEK...

  Yukarıdaki satırları yazarken omuz başımdaki bir ses beni dürtükledi: Şu uğursuz  2017'de  kimileri yürüttü , kimileri de yürüdü!  
  Yürütenler malum! Yürüyenlerin ise can evimizde yeri var. Ne çok, ne çok yürüdük!
  Sadece Ankara'dan İstanbul'a adalet yürüyüşünü kastetmiyorum.  Hapishaneler önünde  yürüdük, mahkeme koridorlarında yürüdük, meydanlarda alanlarda yürüdük. Haksızlığa, zulme, baskıya, yasaklara, yıkımlara karşı yürüdük...
  Sevgili Okurlar, 2018'i, Nazım Hikmet'in az bilinen bir şiiriyle  karşılayalım: "Yürümek"...
  Yürümek eylemi yerine siz farklı bir eylemi de koyabilirsiniz....  Ben "yazmak" eylemini koyuyorum...

"Yürümek; 
yürümeyenleri 
arkanda boş sokaklar gibi bırakarak, 
havaları boydan boya yarıp ikiye 
bir mavzer gözü gibi 
karanlığın gözüne bakarak 
yürümek!.. 

Yürümek; 
dost omuzbaşlarını 
omuzlarının yanında duyup, 
kelleni orta yere 
yüreğini yumruklarının içine koyup 
yürümek!.. 

Yürümek; 
yolunda pusuya yattıklarını, 
arkadan çelme attıklarını 
bilerek 
yürümek... 

Yürümek; 
yürekten 
gülerekten 
yürümek..."

SEVMEK...SÖYLEMEK...

 Bu gün,  2017'nin şu son gününde bu  yazıyı  yazıyorsam, sadece şunu söylemek için yazıyorum:

Çok zor da olsa, olanaksız gibi de görünse, siz sevgili okurları, yılmadan, yorulmadan, umutsuzluğa kapılmadan, daha güzel, daha adil, daha eşitlikçi,  şiddetten arınmış bir yeni yıl düşlemeye davet ediyorum. 

Hayallerinizden sakın ola vaz geçmeyin!
Umudunuzu asla yitirmeyin!
2018'de hepinize sevdiklerinizle birlikte sağlık, huzur ve mutluluk diliyorum.  
Sevdiklerinize onları ne çok sevdiğinizi söyleme fırsatını sakın kaçırmayın. Yılbaşı  bize bu fırsatı veriyor...
Sevmek... Yürekten... Gülerekten...
Yazmak, yürümek... Yürekten... Gülerekten...

31 Aralık 2017