‘Bir İstanbul Üçlemesi’ ve ‘Bazen / Hep / Birlikte’ film festivalinde gösterimde: Yaşasın sinema!

En kısadan söyleyeyim: Bayram akşamlarının birinde muhteşem bir doğada, çocuklar ve torunlar arasında, gökyüzündeki yıldızlara uzanırken ayağım yerden kesiliverdi ve düştüm. Sonuç: Kaburgamı kırdım. O gün bugün yazılara ara vermek zorunda kaldım. Doktor Ezgi Cesur’a kendimi teslim etmişken şart koştuğu “dinlenme” kuralını iki kez bozdum. 43. İstanbul Film Festivali (IKSV) beni baştan çıkardı. İyi ki de çıkarmış! 

Bugün bayram! Sevinmek bedava!

Çocukken İzmir’de sokakta oynamanın tadını sonuna dek çıkarmış bir kuşaktan geliyorum ben... Mustabey’de, Gül Sokak bizim egemenliğimizdeydi. Biz dediğim, Küçük Ayşe, Büyük Ayşe, Mirella, Nazan, Ömür, Evelyn, Gabi, Turgut, Barbaros, Aydın, Stanley, Fahri, Enis... Sokağın bir ucundan ötekine fırlatılan “yakan top”, tüm mahalleyi kapsayan saklambaç, bir tekmeyle havalanan muço... (Bilmeyenlere: muço, boş konserve kutusu demek!)

Sanatçı gözüyle yüreğiyle ‘Dünya Hali’

“Seçim bitti, rehavete kapılmayalım, her gün seçim yapıyoruz” diye başlayıp İKSV İstanbul Müzik Festivali’nde seçimler yapmanız için ipuçları verecektim bu pazar. Ancak planım altüst oldu. Çünkü bu arada 60. Venedik Bienali Türkiye Pavyonu için Gülsün Karamustafa’nın gerçekleştirdiği “eser”, “proje” ile ilgili yayın elime geçti. Heyecan verici! Muhteşem!

2024 Venedik Bienali’nde İKSV Türkiye Pavyonu’nu neden Gülsün Karamustafa’ya teslim etti, onu bilemem ama 1970’ten beri (12 Mart muhtırasıyla eşi Sadık Karamustafa’yla birlikte hapse girdiğinden beri) neden onun takipçisiyim, bunu biliyorum: İşte satırbaşlarıyla nedenleri: 

Hayallere sarılma vakti

Pazar akşamından beri içimdeki kuşlar yeniden şarkı söylemeye, kelebekler uçuşmaya başladı. Önceleri ben de birçoğunuz gibi sevinmeyi nicedir unutmuş olduğumu fark ettim. Sonra yavaş yavaş alışmaya çalıştım.

Artık o bağıran, aşağılayan, azarlayan, karşısındakini geri zekâlı yerine koyan, hakaret eden, küfür eden, lanet eden, tehdit eden, o baskıcı, kavgacı ses azalacak umudu... Daha çok insan artık korkmadan konuşacak, yazacak, düşüncesini söyleyecek umudu... Belki hak ve hukuk da yeniden sağlanabilir umudu...

Pazar akşamı ben de gözyaşlarımı tutamayarak Özgür Özel’in, Ekrem İmamoğlu’nun, Mansur Yavaş’ın söylediklerini, üçünün de iyilik, kucaklama, şefkat, sevgi, saygı dolu söylemlerini dinlerken umut tohumlarının dallanıp budaklandığını hissettim. Her şeyin şimdi başladığının, şimdi bin kat daha çok çalışmak ve mücadele etme gereğinin bilincine vardım.

Aklım seçimde, kalbim Elçin’de...

Dün akşam başlayan seçim yasakları, bu gece 12.00’ye dek sürüyor. Elbet yasak cumhurbaşkanı ve yandaşları bağlamaz ama bizleri bağlıyor. O nedenle susss...