İnsan hakları mı?

Bugün 10 Aralık. Dünya İnsan Hakları Günü.

II. Dünya Savaşı sonrasında bireylere tanınan hak ve özgürlükleri güvenceye almak için hazırlanan “İnsan Hakları Evrensel Bildirisi” Birleşmiş Milletler’in Paris’teki genel kurulunda 10 Aralık 1948’de kabul edildi. Türkiye 27 Mayıs 1949’da imzaladı.

Mardin ile Daha Uzaklara

Geçen hafta insanı zenginleştiren, daha çok öğrenme isteği veren bir toplantıya katıldım. 2024 Mardin Bienali’nin lansman ve bilgilendirme toplantısıydı. (Bu yazının başlığı Mardin Bienali ve “Daha Uzaklara” olmalıydı ama kısalttım.)

Tiyatro yalan söylemez

Evet, dünyada da ülkemizde de rezillik, ahlaksızlık, şiddet ve savaş sarmalında boğuşuyoruz. Ama buna karşın mucizeler de gerçekleşebiliyor. Bursa’nın Nilüfer Belediyesi nicedir kültürel ve sanatsal etkinliklerle yaratıcılığı körüklüyor, geleceğe yatırım yapıyor.

Edebiyat ve gelecek kuşaklar

Hamburg’un dünyanın en güzel kentlerinden biri olduğunu kimse bana söylememişti. İlk kez gördüm. Denizler, göller, nehirler, ormanlar, parklar, ağaçlarla sarmalanmış kentte (Ah bir de buz gibi olmasaydı!) düzenlenen iki günlük bir toplantıdaydım. Etkinliği düzenleyen “Kültürlerarası Düşünce Fabrikası” (Interkulturelle Denkfabrik-IKDF) 2018’de, Hamburg’un Altona bölgesinde kurulmuş. (Kentte gezerken rehber aynen şu tümceyi kullandı: “Altona’ya Küçük Moskova da denir çünkü burayı komünistler ve solcular geliştirdi.” Seviyorum böyle ayrıntıları!) 

Şiddet de sevgi de bulaşıcıdır...

Şu son hafta içinde Uluslararası İstanbul Tiyatro Festivali’nde üç oyun izledim: “Çifte Cinayet”, “Baklava Cumhuriyeti”, “Kız Kardeşler”. Üçü de yabancı prodüksiyon. Ustalık sınıflarını çoktan aşmış her üç sahne olayı da sadece performans açısından değil, içerikleriyle de çok ilginçti ve üçünden çıkarabileceğimiz ders yukarıdaki başlıkta özetlediğim gibiydi. Bir kez daha şiddetin, kinin, nefretin de sevginin, şefkatin, dayanışmanın, empatinin de ne denli bulaşıcı olduğunu gösteriyordu.