Biz, Lawrence Ferlinghetti'yi çok sevdik

Lawrence Ferlinghetti öldü dediler! Yüreğime koca bir bıçak saplandı! Ah yüreğim! Ah gençliğim! Tamam tamam 101 yaşındaydı. İyi yaşamıştı, güzel yaşamıştı. Çarpışarak, döğüşerek, eleştirerek yaşamıştı. Baş kaldırarak, isyan ederek yaşamıştı. Dayanışarak, bağımlılıklarla, bulantılarda, yıkımlarla, yeniden inşalarla, kuralsızlıkla yaşamıştı. Savaş ve şiddet karşıtlığıyla hapislerde yatarak yaşamıştı! Yine de AH!

Demokrasiyi beklerken

“Müjde vereceğim” demişti... “Bekleyin, çarşambaya müjde geliyor.”

Kanal İstanbul gibi bir müjde... Ayasofya’nın ibadete açılması gibi bir müjde... “Dünyanın en harika ekonomisi bizde” gibi bir müjde... “Ay’a gidiyoruz” gibi bir müjde... Ama yok, bunlar yetmez, PKK’nin kaçırıp rehin tuttuğu ve neredeyse altı yıldır devletin unuttuğu 13 yurttaşımızı kurtarma operasyonu gibi bir müjde vermek akıllarına düştü... Yeter ki millet inansın... Sonrasını biliyorsunuz.

Canım Demir Özlü...

Gülen yüzün, gülen cıvıl cıvıl gözlerinle... Her daim efendi ve babacan tavırlarınla... Tüm alçak gönüllülüğüne karşın soylu, asilzade duruşunla...

Aşk yaşatır insanı

Anladınız elbet 14 Şubat bahane, aşktan söz etmek şahane... Herhalde bizleri geri zekâlı yerine koyan; milletçe cehalette, gericilikte, kullukta buluşmamızı isteyen zihniyetin oyununa gelip “Sevgililer Günü’nde” Ay’a gitme konusunu dilime dolayacağımı beklemezsiniz...

Şiddetin boyutları

Sevgili okurlar,

Özel sağlık nedenleriyle, on gün kadar sizlerden ve ülke gündeminden uzak durmak zorunda kaldım. (Şimdi iyiyim, merak etmeyin. Hatta patlamaya hazır bomba gibiyim.) Anestezinin etkisinden kurtulur kurtulmaz on günün bilançosunu çıkarmaya çalıştığımda, dehşete kapıldım.