Ani Çelik Arevyan: Bir dünya yaratmak

Karaköy’de, Galata Rum Okulu’na girdiğimiz an, farklı bir dünyadan içeri adımımızı attığımızı hissediyoruz. Hem çok bildik, hem de hiç ama hiç bilmediğimiz bir dünya... O andan sonra sanki bir ayindeyiz. Ayinin teması IŞIK ve ZAMAN! Burada zamanı belirleyen, saat değil, zamanı belirleyen ışık. Geçmişteki ışık, gelecekteki ışık... Zamanı belirleyen çağrışımlar, anılar, duygular, düşünceler...

Barış mı Dediniz ???

1 Eylül tarihini Türkiye'de   "Dünya Barış Günü" olarak kutluyoruz.   Söz gelimi "kutluyoruz" diyorum . Yoksa milletin pek umurunda değil. Umurunda olanları da,  ne yapıp yapıp içeri hapse tıkıyoruz zaten! (Bakınız: Barış İçin Akademisyenler, Barış İçin Gazeteciler vb...)

1968: Yarım Asırlık Genç

“... İnsanlar doğar, büyür, yaşar, ölürler, önemli olan çok fazla yaşamak değil, yaşadığı süre içinde fazla şeyler yapabilmektir. Bu nedenle ben erken gitmeyi normal karşılıyorum.” –

Yukarıdaki satırlar Deniz Gezmiş'in son mektubundan. 6. Mayıs 1972 tarihini taşıyor... O mektup, öteki mektuplar, Kayseri ve Mamak hapishanlerinde okuduğu, kimi satırların altını çizdiği, el yazısıyla notlar düştüğü Ahmed Arif'in "Hasretinden Prangalar Eskittim " kitabının sayfaları ... Duvarlardan, tuvallerden bana bakan gözleri... Dev Genç ve TÖS afişleri... Gazete kupürleri... 68'in dinmeyen , durulmayan, bitmeyen, sönmeyen ve asla sönmeyecek olan ruhu... Her daim süre gelen "Gençtik, güzeldik, dünyayı değiştirecektik" coşkusu ve umudu...

Güneş Karabuda : Yeryüzü Tanığı

Ah benim kadir bilmez ülkem! Aydınlık, yaratıcı, yararlı, güzel insanlara yaşamı zehir eden ülkem! Dönen çarkların dişlileri arasında  insan öğüten memleketim! Farklı düşüneni ezmek için; aczini gizlemek için; çıkarını kollamak için pırıl pırıl gençlerini  "düşman" ya da "vatan haini" ilan eden; onları hapislerde  süründüren,  işkenceden geçiren, ülkeyi terk etmeye yönelten memleketim...

Salzburg Festivalinde Yaşama Sevinci...

Adaletsizliğin ,  işsizliğin, ekonomik krizin, gelecek endişesinin insanları hayattan bezdirdiği , tüm yaşama sevincini  yok etmeye çalıştığı bir ortamda; dünyadaki ve ülkemdeki çağdaş, aydınlık, nitelikli  olayları sizlerle paylaşmaya hala  inat ediyorum diye kendime sık sık soruyorum...Sorumun tek yanıtı var: Başka türlüsünü bilemediğimden...