Yarın… Yarın…

Yarın, kimi zaman sadece bir umuttur... 

Günlerdir ateşler içinde yanan bir çocuğun ateşinin düşmesi... Beklediğin, çok uzun zamandır beklediğin telefonun çalması ve özlemini duyduğun o sesin adını söylemesi... Diktiğin, inatla yeşermesi için emek verdiğin bir ağacın nihayet çiçek açması, meyve vermesi... Sınavdan geçer not alman... İstediğin üniversitenin istediğin bölümüne girmen... Nihayet bir işe kavuşman... Her karanlık gecenin sonunda güneşin mutlak doğacağını bilmendir.

Pasta yok, balon var...

Biz eski gazetecilerde “fikri takip” diye bir tutku var. (Daha doğrusu Abdi İpekçi ekolü gazetecilerde diyelim...) Yazdığımız bir haberin öncesini zaten vermişizdir de; sonrasını da okurlarla paylaşmayı severiz... 

Miraz Bebek’e mektup…

Miraz Bebek, önceki gün bir yaşını doldurdun. Gebze Cezaevi’nde… Kısmet işte, geçen yıl 15 Temmuz “Darbe Girişimi Kalkışmasından” bir gün önce dünyaya gelmiştin… Hikâyeni gazeteden, Seyhan Avşar’ın yazısından öğrendim… 

Korkmayın! Onurlu ve Namuslu Durun!

Sayıları yarıştırmayın… Erdoğan, İstanbul Valisi, Dilipak birbirini yalanlayıp dursa da siz Maltepe’de kaç kişi vardı hesabına girmeyin.
Önemli olan kaç kişi olduğu değil, orada söylenenler. O on maddeyi de hayata geçirmek için hedef belirleyin. O maddelerin peşine düşün.

İnsan hakları eşittir terörizm!..

“Yarısı burdaysa kalbimin 
yarısı Çin’dedir, doktor. 
Sarı nehre doğru akan 
ordunun içindedir.” 
Nâzım Hikmet’in, hücresinden yazdığı “Angina Pektoris” adlı muhteşem şiiri, bu dizelerle, Mao’nun “Uzun Yürüyüş”üne bir saygı duruşuyla başlar…