Bach - Che

İki gündür Hatice Tuncer'in haberlerini, sanık Şinal'ın itiraflarını okuyorum... Bir yandan ya söylediği gibi molotofkokteyli değil de bomba olsaydı, acaba kim ölürdü kim kalırdı; insan yaşamı nasıl da pamuk ipliğine bağlı diye dalıp gidiyorum... Öte yandan, "Hay Allah, ben de Cumhuriyet'i bombalayan örgüt elebaşısı İlhan Selçuk ya da Mustafa Balbay sanıyordum..." diye bir yazı yazma dürtüsüyle yanıp tutuşuyorum...

UNESCO ve 'S.O.S İstanbul' korumak için çırpınıyor: Haliç Köprüsü: 'AH!'

Karşımda iki genç Hande Akarca ve Barış Altan. İkisi de geçen yıl kurulan "İstanbul S.O.S" sivil toplum girişiminin gönüllüsü... Önüme koydukları 1 Ağustos 2011 tarihli "Haliç Metro Geçiş Köprüsü" dosyası günlerdir elimden düşmüyor.

Anımsayacaksınız, bu girişim, bugüne dek "İstanbul'da neler oluyor farkında mısınız?" diye haykırmak, kamuoyunu bilgilendirmek, gerçekleri açıklamak için sayısız kampanya düzenlemişti. Çalışmalarına sayısız meslek odası ve çeşitli STK'ler de katılıyor.

Hüzün ve Utanç

Tuhaf bir rastlantıydı. Hürriyet gazetesinin birinci sayfasında iki haber üst üste gelmişti. Sanki iki bağımsız habermiş gibi... İki kadın portresiyle... Birini ilk görüyordum, öbürü can arkadaşım, yoldaşım...

Güle güle Nasip İyem...

Aklımda, yüreğimde ve gözlerimin önünde hep o gülümsemesiyle yaşayacak Nasip İyem...  Hani dün  aramızdan ayrılış haberine eşlik eden o fotoğraftaki gülüşüyle...

İdil Biret'le nefes nefese...

Kimi insanlar Tanrı'nın seçilmiş kulları... Benim için İdil Biret de öyle... Allah baba, daha doğarken onun on parmağına da birer öpücük kondurmuş! Ama sonra ne olduysa hepsini kendi dehası, yeteneği, azmi, çalışması ve mükemmeliyetçi kişiliğiyle elde etmiş... Müthiş bir hafıza... Mükemmel bir teknik...