Uğur Mumcu’yu Dinliyorum…

Pazar sabahıydı. İnsanların dünyaya, çevrelerine, kendilerine biraz daha umutlu, biraz daha olumlu baktıkları bir gün… Tatil günü… Belki o sabah, sizler de , önünüzde Cumhuriyet gazetesi, “Bugün Pazar” diye başlayan yazıyı okuyordunuz… O, öğleye doğru evinden çıktı. Karısıyla birlikte, hastaneye , bir hasta dost ziyaretine gideceklerdi. Saat 13:15’e yaklaşmak üzereydi…

Da Vinci... Mona Lisa ... Bülent Atalay...

"En bilge ve en soylu öğretmen, doğanın kendisidir"...

"Mucitler, doğayı yorumlayan kişilerdir"...

"Tek bir yıldıza bağlanıp kalmış kişi fikrini değiştirmez..."

“Cehenneme Hoş Geldiniz” Yazısı Kalktı…

Yaşasın , yaşasın, yaşasın! İnanamıyorum ama, gerçek! Olmaz dediler, ama oldu! İmkansız , başarmazsın, değiştiremezsin, böyle gelmiş, böyle gider dediler; ama hayır değişti, böyle gelip böyle gitmeyeceğini gösterdik!

Heyecanımı, coşkumu, sevincimi denetleyip sakin sakin anlatmalıyım… Cumhuriyet okurları anımsayacaklar:

Cennetle Cehennem Arasında…

Aman, aman, aman, meğer öyle bir noktaya değinmişim ki, bir dokundum bin ah işittim…

Geçen haftaki Ali Sami Yen Stadı’nın çevresini saran “Cehenneme Hoş Geldiniz” afişiyle ilgili yazımdan sonra aldığım tepkilerden neye uğradığımı şaşırdım.

Abdi İpekçi’ye Mektup…

Sevgili Abdi Bey,

1979 Yılının 1 Şubat günüydü. Akşamüstü…