Yaşamak… Yaş almak… Yaşlanmak…

Bundan birkaç yıl önceydi. Tam 15 Şubat sabahıydı. Ha bire telefon çalıp duruyordu. Telefonlara yanıt yetiştirme arasında yazı yazmaya uğraşıyordum…Öğlen oldu. Bir telefon daha…

Tükenmeyen Aziz Nesin…

Ah ne çok, ne çok özlemişim o "Merhaba"yı! Sevgili Aziz Nesin'in , ülke durumunun anlık ve her zamanlık fotoğrafını gözler önüne seren fotoğrafını!

Sorumluluğun Sesi

Londra'dayım. Apollo Tiyatrosu'nda. Kapının dışında, "Bu geceye bilet… bu geceye bilet" diye fısıldaşan karaborsacılar…Tüm yerler çoktan satılmış, içeride tek boş koltuk yok.

Sahnede dört müzisyen, ortada Joan Baez. Kocaman gitarını akort ederken, "Kırk beş yıldır şu gitarı akort edip duruyorum, bakalım bu akşam doğru sesi çıkarabilecek miyim" demesiyle ortalık alkıştan inliyor…

Korku İmparatorluğu…

Dün sizlerle Joan Baez'in Londra konserini paylaşırken, yazsam mı, yazmasam mı diye aklımda evirip çevirdiğim ve yazmamaya karar verdiğim bir şey vardı… Sonra baktım ki, değil aklımı, yüreğimi de rahat bırakmıyor o şey… "Şey" dediğim , Joan Baez'in söylediği birkaç cümle…

Birikimleri gençlere aktarabilmek…

Geçenlerde , tiyatroya ilgi duyan, tiyatro yapmak isteyen bir avuç gençle konuşurken, maskelerden söz ediyorduk. Tiyatroda mask kullanımından söz açılır da hiç Kuzgun ve Peyman anılmaz mı?