Mardin ve Kızıltepe’de “Uçarken”…

İçimden “Uç Süpürge Uç!” diye bağırmak geliyor. Bağırmama gerek yok, onlar binmişler süpürgelerine, ülkemin her yerinde, hem coğrafyasında, hem tarihinde, hem de dünden yarına uzanan köprülerinde “uçuyorlar” …

“Uçan Süpürge” kadınlarından söz ediyorum.

Kara Çarşaf üzerinde ve altında…

Daha mı çoğaldılar? Bana mı öyle geliyor? Hep varlardı da benim mi dikkatimi çekmiyordu? Terör haberleriyle birlikte görüntüleri medyada daha mı çok kullanılır oldu?
Kara çarşaflılardan söz ediyorum.

Abidin Dino…

Tam on yıl olmuş… İnanmakta güçlük çekiyorum. Nereye uçuyor bu zaman? Sanki daha dündü. Gözlerimin o ince uzun parmaklı güzel ellerine kenetlenmesini önlemeye çalışarak, ağzından çıkan her sözü büyük bir ilgiyle dinler, her sohbetinden ne çok şey öğrenirdim…

"Namus temizleme" adina Basbakana düsen görev…

Gönül, Fırat’ın sularına atılıp boğulmuştu…
Sevgi, Urfa’nın orta yerinde en işlek meydanda günün en kalabalık saatlerinde babasının bıçak darbeleriyle can vermişti…
Rabia, Kısas Köyünde traktörün altına atılarak canlı canlı ezilmişti…
Sonra, Şemse, Mardin’de ailesi tarafından taşlanarak ölüme terkedilmişti…
Sonra, onlarcası,yüzlercesi…

Kanıma dokunanlar…

“Ben İslami terör ifadesini duyduğum zaman buna tahammül edemiyorum, dayanamıyorum, şahsen kanıma dokunuyor.”

Şu tümceyi defalarca evirip çevirip söyledi Başbakan . Hala da söylemeye devam ediyor.