Enes... Dilara... Onat... Nâzım... Öfke… Yıkmalı mı bu devleti?

Bir ülkede insan yaşamının zerre kadar değeri yoksa;
Devlet, korumakla mükellef olduğu çocukları koruyamıyorsa;
Öğrenciler barınabilsin diye çağdaş yurtlar kuramıyorsa;
Buna ayrılan parayı hükümet yandaş vakıflara, tarikatlara akıtıyorsa;
Cemaatler incinmesin, oylar eksilmesin diye muhalefet buna göz yumuyorsa;

Yerli, milli, dini, sanat

İşte budur: Erdoğan noktayı koydu. Önceki gün, Süleymaniye Camisi’nin avlusunda Yeditepe Bienali’nin açılışında yaptığı uzun konuşma ibret vericiydi. (Tümünü internette bulursunuz!) 20 yıldır tıptan uzay bilimlerine, ekonomiden kadınların doğurma/doğurmama haklarına, hukuktan heykel sanatının inceliklerine, her konuda yaptığı açıklayıcı bilgi ve birikimleriyle (!) önerilerde bulundu. 

Sakın unutma, mektup yaz!

“Sakın unutma, mektup yaz!” Böyle seslenirdi arkamdan annem, babam ben daha çocukken. Üniversite yıllarında en yakın dostluklarım mektuplaştıklarımdı. Derken âşık oldum, mektup bekleyerek aşkımı çoğalttım... Sonra mektup yaza yaza âşık oldum. Mektuplar yalnızlığımdı. Mektuplar çoğulluğumdu. Yaşamımın en önemli parçası oldu mektuplar! Sonra... Bir de baktım, mektup denen şey ortadan kalkıverdi! (Eyvah! Şimdiki gençler nasıl âşık olacak?!) 

Yeni Yıl

Yeni yılın ilk günü yazı yazmak tuhaf bir duygu.   Hiçbir şeyin “yeni” olmadığını; dünün devamını yaşadığımızı; dünden bugüne hiçbir şeyin değişmeyeceğini siz de ben de biliyoruz.

Yeni yıl geldi diye güneş Batıdan doğmayacak, akarsular denizden kaynaklarına doğru akmayacak...Ülkemde yoksulluk, yokluk, ahlaksızlık, yalan talan, adaletsizlik ve şiddet bir günde bitmeyecek…

Genco Erkal

“Genco Erkal’a cumhurbaşkanına hakaretten soruşturma!” 

Dün bu haberi yayın organlarında ve sosyal medya ağlarında okumuşsunuzdur. Neymiş? Türk tiyatrosunun usta ismi, 2016’dan beri yaptığı paylaşımlar hakkında ifadeye çağrılmış. Genco Erkal yarın öğleden sonra adliye sarayında ifade vermeye gidecek. 

Füruzan

Füruzan, edebiyatımızda bir olaydır! Bir fenomen! O fenomenle benim yolum çoook eskiden tam yarım asır  önce kesişti. (50 yıl değil, yarım asır deyince sanki daha güçlü oluyor!) Kendisiyle de kitaplarıyla da yolum bir daha da hiç ayrılmadı. 

Akrostiş... Ve şair portreleri

Ülkem ölüm, açlık, işsizlik rekorlarını zorlarken, insanlık onuru ayaklar altında çiğnenirken, haksızlık ve adaletsizlik insanı isyan ettirirken, hâlâ yazı yazmaya çalışmak neye yarar diye kendime sormaz değilim elbet... Ama hiçbir işe yaramasa da, belki de içinizden birini gülümsetmeye, düşünmeye, öfkelendirmeye, hayatı sevmeye, anımsamaya, sorgulamaya, tat almaya, meydan okumaya, umutlanmaya, çoğalmaya yöneltebilir diye... Ve başka ne yapılabileceğini bilmediğimden sürdürüyorum işte... 

Darbeden değil, kadınlardan korkun!

Elbet yukarıdaki başlığın yüzlerce değişik varyasyonu olabilir... Darbeden değil, açlardan korkun, açların gözbebeklerinden korkun! Darbeden değil, 11 milyon işsizden korkun! Darbeden değil, yarattığınız ve milleti mahkûm ettiğiniz bu bölünmüşlükten korkun! Darbeden değil, hak ve hukuksuzluktan, adaleti yok saymaktan korkun! Darbeden değil, salgınla ilgili sakladığınız gerçeklerden, ölümlerine neden olduğunuz doktorlardan, sağlıkçılardan, ölüme terk ettiğiniz hastalardan korkun! Darbeden değil, vicdan sahiplerinden korkun!

Toplumsal depresyona geçit vermeyin

Bilmez değilim: Bu başlığı söylemek kolay da uygulamak zor! 

Boğaziçi Üniversitesi’ne destek veren gençlere uygulanan vahşeti; Gergerlioğlu’na reva görülenleri; çocuklarını doyurmak için böbreğini satmaya kalkanları; çöplerden yiyecek arayanları; seçimle kaybettikleri kıyıları ele geçirme planlarını; muhalif belediyeleri çalıştırmama azmini; bu uğurda insanları bile bile ölüme, açlığa mahkûm etmelerini; hakkı, hukuku, yasayı, anayasayı yok sayıp kendi bekası için gözü dönen muhterisleri izleyip depresyona girmemek, hele şu epidemi koşullarında çok zor.