Tiyatro Eleştirmenler Birliği

Ülkemizde sürekliliğin önemi pek yoktur. Çoğu zaman, saman alevi gibi pırıltılarla heyecanlanır sonra yelkenleri suya indiririz. Yıkmak, kurmaktan; yok etmek, yaşatmaktan daha zahmetlidir ne de olsa... Geçen hafta, Alan Kadıköy’de düzenlenen Tiyatro Eleştirmenler Birliği’nin (TEB) ödül töreninde sahnede yer alan gençleri izlerken çok eski yıllara döndüm.

Filler tepişiyor, analar ağlıyor

İzmir Amerikan Kız Koleji’ndeki sınıf arkadaşlarımdan ikisi İsrail’de yaşıyor. Bir haftadan beri her gün haberleşiyoruz, her gün onlarla birlikte ölüp ölüp diriliyoruz. Her ikisinin de hem yetişkin oğul ve kızları hem de çok genç torunları askere çağrılmış; ölen yakınları var. İşgal edilmiş topraklarda, Gazze’de her gün haberleşebildiğim bir arkadaşım yok ama Lübnanlı ve Filistinli dostlarımın yaşadıkları korku, dehşet, sayısız ölüme bedel.

100. yılda ‘Bodrum Cup’: ATA’ya, sevgi, saygı, minnet duruşu...

Heyecan vericiydi. Muhteşemdi. Tarihi bir törendi. 100 yılda bir gerçekleştirilen bir şölendi. Havaların sağını solunu şaşırdığı bir dönemde, pırıl pırıl güneşli bir sonbahar günüydü. Bütün o güzelim tekneler, kocaman yelkenlerini açmış, yeryüzünün sularla çevrili en güzel kenti İstanbul’u bir uçtan öteki uca kat ederek, martıların kanat çırpışları eşliğinde, Ata’ya, sevgilerini, saygılarını minnetlerini ulaştırmaya gidiyordu... Geçen pazardı. 

Coşkumu denetleyip baştan başlamalıyım: 

Zübeyde: Analar ve Oğullar

Zübeyde filmini gördüm ve hayran oldum. İçimden bitmesin, bitmesin demek geldi. Tam da adı üstünde... Zübeyde: Analar ve Oğullar”... Hakkında çok şey bilinmeyen  o  muhteşem kadını bize anne oğul ilişkisi üzerinden anlatıyor. Filmin adında kullanılan çoğul eki, (Analar ve Oğullar) film boyunca bize hissettirilen duyguyu daha da yoğunlaştırıyor. Kurtuluşa uzanan yolda, onurlu savaşçıların yürekli analarına müthiş bir saygı ve sevgi bombardımanı barındıran film her şeyden önce insani boyutu yüceltiyor. O nedenle oğul sahibi her anne kendinden bir şeyler bulacaktır filmde. Ayrıntıları sinema eleştirmenlerimize bırakacağım ama vurgulamak istediğim bir iki nokta var. 

Elazığ’da bağbozumu: Şarap kültürü kadınlardan sorulur!

Sadece şarap kültürü değil, şarap üretimi de ülkemizde kadınlardan soruluyor!... Nereden mi biliyorum? Önceki hafta kendimi Elazığ’da bağbozumu başladığında Alpagut bağlarında, bir yanımda öküzgözü, öteki yanımda boğazkere üzümleriyle yüklü doğada buldum. İşte öğrendiklerimden satırbaşları. (Ama önce “Alkol sağlığa zararlıdır” deyip durumu garantiye alayım.)

Korku imparatorluğu

Korku imparatorluğu doymak bilmiyor. İştahını her daim bilemek zorunda. Dişlerini, tırnaklarını, pençelerini uzatıp kanımızı emmekle, ciğerimizi sökmekle kalmıyor, kindar ve dindar kuşaklar yetiştirmekle, “Bana biat etmeyen gebersin” demekle yetinmiyor, hep daha çoğunu istiyor! Gücün, paranın, itibarın, iktidarın daha çoğunu istiyor. Bedel ödetmenin, zulmün daha çoğunu istiyor. Bunların sonsuza dek sürmesini istiyor. 

Füreya aydınlığı

Haberi duyar duymaz, “İşte tam da Maçka Sanat’a yakışır bir davranış” dedim içimden. Cumhuriyetin 100. yılını her sanat ve kültür kurumu en iyi biçimde kutlama çabasında. Bu özenin, bu coşkunun, bu mükemmeli arayışın bir nedeni de ülkemize egemen olmaya çalışan gericiliğin, karanlığın, yobazlığın, henüz sanat ve kültür alanını ele geçirememiş olması; Cumhuriyet devrim ve ilkelerine sahip çıkmak için verilen mücadele... (Bkz. Antalya Altın Portakal)

Hıfzı Topuz: Coşkusunu hiç yitirmedi

25 Ocak 1923... Hıfzı Topuz'un doğduğu gündü.  Bu yılın başında günler öncesinden ona bir sürpriz hazırlamış ve yaş günü yaklaşırken onun hakkındaki düşüncelerimi bu sayfalarda paylaşmıştım. Hiç beklemiyordu. Yazıyı görünce çok şaşırmıştı. Nasıl ama nasıl sevinmişti. “Bana kimse böyle bir sürpriz yapmadı” demişti... Telefonda karşılıklı neredeyse ağlaşıyorduk... Sonra yıl boyunca Cumhuriyetimizle yaşıt olan Hıfzı Topuz’la ilgili yazılar, söyleşiler okuduk durduk. 

Balkan Naci’den ‘Ben’...

Okullar açıldı, tatilciler evlerine döndü. Sayfiyeler boşaldı. Sonunda ben de tatile çıkabildim. Sayfiyelikten çoktan çıkmış, adeta bir kültür merkezine dönüşmüş Bodrum’da kendimi buldum. “Herkes kendi Bodrum’unu seçer” sloganımın gereği, doğru Şevket Sabancı Kültür ve Sanat Merkezi’ne...

Madımak katliamı dün müydü, yarın mı?

Sivas’ta “Şeriat isteriz” diye, “Dinsizlere ölüm” diye bir araya gelip sekiz saat boyunca uluyan, yetinmeyip ellerinde baltalar, sopalar sekiz saat boyunca yıkıp kıran, sonunda Madımak Oteli’ni saran, ateşe veren, içeridekileri diri diri yakan cahiller, yobazlar güruhu bugüne dek adeta ödüllendirildi. Orada öldürülen 33 aydınımızı her gün yeniden ve yeniden öldürdüğümüzü de sanki fark etmez olduk. 2 Temmuz 1993’te işte yanıp kül oldular, olay kapandı bitti dedik adeta!